มาเล่าให้ฟังเลยละกันว่าผมพาเด็กเรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวกับครูต่างชาติจนลูกพูดคล่องปร๋อจนน่าตกใจยังไง ผมว่าแบบนี้เป็นเรื่องน่าบันทึกไว้มาก
จุดเริ่มต้นมันเจ็บช้ำ
เริ่มจากน้องฟิมมัธยมต้นนี่แหละ อินเตอร์อู้ไปวันๆ อัดวีดีโอกับเพื่อนอัดไม่หยุด พอให้พูดจริงจังกับฝรั่งที อ้าปากไม่เป็นเสียง สอนในห้องเรียนเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหัว ครูโรงเรียนก็บ่นว่าอ่อนเลย… ผมเลยคิดดูก่อนนะว่าแบบ… ไม่ไหวแล้ว ต้องหาทางจริงจังแล้วไงล่ะ
มันเจอปัญหาตอนหาแพลตฟอร์มเรียนออนไลน์นะ ผมตั้งกติกาไว้ชัดว่า:
- ห้ามเป็นคลาสกลุ่มใหญ่
- ต้องได้เจอฝรั่งตัวต่อตัวจริงๆ
- อยากให้พูดพูดพูดเยอะๆ
มีที่ถูกใจอยู่สองสามที่ แล้วเราก็เริ่มไล่ดูโปรไฟล์ครู ทดลองเรียนฟรีนี่หลากหลายครูละกัน…มีทั้งดีและห่วย บางคนสอนดีแต่เรทแพงบ้ามาก บางคนราคาถูกสุดๆ แต่เปิดคลาสมาแช่แข็งภาพ เงียบกริบ! อธิบายเป็นภาษาไทยก็ไม่เป็น! แถมไม่มีแผนการสอนชัดๆ ผมแอบเซ็งในใจ…
เจอคนถูกใจ (ด้วยความบังเอิญ!)
เกือบจะท้อแล้วละครับ พอดีมันมีอเมริกันคนนึงชื่อไมเคิล รีวิวไม่เยอะนะ แต่เรทไม่แพง แถมฟรีทดลองเรียน ผมก็ถือว่าเหวี่ยงสิบคอร์สดู เผื่อฟลุ๊คซักที!
นัดได้วันแรก อ้าว! ไอ้ไมเคิลนี่แซงโค้งเลยว่ะ! เข้าโซนมาด้วยกล้องที่เปิดอยู่! รัวเลย! ไม่ได้ปิดเหมือนครูที่แล้วๆมา!
น้องฟิมเริ่มตะกุกตะกัก ไมเคิลก็พยายามกระตุ้นอย่างเป็นธรรมชาติถามนู่นนี่จากสิ่งที่เห็นบนจอในคลาสเรียน เช่นในห้องเรามีอะไรสีแดงบ้าง? ถามน่ะพูดเนิบๆ ชัดๆ ไม่เร่งแรง ผมอึ้งไปเลยตอน ไมเคิลบอกว่า “เราเขียนคุยกันด้วยนะครับ”
ไอ้ไมเคิลเขาลอกกระดานไวท์บอร์ดดิจิตอลขึ้นมา เขียนคำที่ถามบนนั้น! แล้วบอกน้องฟิมให้พูดตาม! และให้ตอบคำถามโดยเขียนลงกระดานไปพร้อมๆกับพูดออกเสียง! คลาสแรกน้องฟิมอึนเล็กน้อยแต่ทำได้ ผมดูอยู่หลังกล้องอึ้งเลยละกัน มันมีอะไรเหมือนวาร์ปตรงที่ได้เขียนด้วยซ้ำ!
ติดต่อกันจริงจัง – สำคัญมาก!
หลังจากนั้น เราก็จับคอร์สเรียน 1 ชม./ สัปดาห์ เวลาเราชอบให้ไมเคิลพูดก่อนช้าๆสักหนึ่งรอบ จากนั้นก็จะให้ฟิมพูดตอบทันทีพร้อม ขีดเขียนบนไวท์บอร์ดไปด้วยทุกครั้ง เอาแบบให้สมองค้างจนพูดออกมา พูดผิดก็ไม่เคยดุ… แก้ให้ถูกแล้วให้ลองใหม่ทันที ฟังน้องตอบแล้วจับจุดแก้จุด ไม่ตามหนังสือเป๊ะ…
ไอ้บ้าที่น่าทึ่งคือเวลาไมเคิลวาดรูปประกอบบนกระดาน หัวเราก็จะเออเรอตามเรื่องที่คุยกัน เช่น ถ้าคุยเรื่องอาหาร ไมเคิลจะวาดรูปพิซซ่า แฮมเบอร์เกอร์ให้ดู ถ้าคุยเรื่องกีฬาก็วาดรูปฟุตบอล… โคตรตีมเลย!
แบบหลังๆน้องฟิมเริ่มไม่ต้องเขียนแล้วค่อยตอบ แต่จับศัพท์จากความทรงจำ พูดตรงๆได้เลย สายตาสดใสขึ้นมาก
สุดท้ายคือความพยายามและการพูดแหละ!
ประมาณ 6 เดือนผ่านไป วันหนึ่งผมเดินผ่านห้องก็แปลกใจ… พบว่าลูกชายเราพูดได้รัวๆเหมือนผีดุ สำเนียงเนี๊ยบ ไม่หลงทางระหว่างคุย! ล่าสุดทดลองสอบวัดระดับมา ได้คะแนนพุงพาน!
สรุปสั้นๆ สำหรับพ่อแม่สงสัยว่าจะใช้เงินจ้างครูฝรั่งออนไลน์คุ้มไหม… ถ้าจะทำจริง ต้องหาให้ถูกคน แบบไมเคิลที่ดึงศักยภาพเราได้ด้วยการเขียนคู่กับพูด การเรียนแบบตัวต่อตัวต้องเน้นการฝึกฝนแบบบ้าๆบวมๆ พูดไป เขียนไป เดี๋ยวสมองลื่นปรื๋อเอง! ลองดูน้า!