โอเค วันนี้จะมาเล่าให้ฟังว่าทำไมถึงตัดสินใจเรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวกับฝรั่ง เรื่องมันเริ่มจาก…
คือว่า มันรู้สึกอึดอัดมากเวลาเจอฝรั่ง แล้วพูดไม่ออกนะ พยายามมาหลายวิธีแล้ว ดูหนังฝรั่งก็เยอะ เปิดซับไทยก็เข้าใจ แต่พอจะพูดเองเนี่ยเงียบกริบ! เลยเริ่มค้นหาในเน็ตเจอบทความนู้นนี่แนะนำให้คุยกับเจ้าของภาษาโดยตรง มันน่าจะเวิร์กสุด ก็ เริ่มต้นแบบมั่วๆ เลยแหละ
ขั้นแรก หาครูยังไงดี
เข้าแอปหาเพื่อนต่างชาติที่ใครๆ ก็บอกกัน บอกตรงๆว่าตอนแรกตั้งใจจะหาเพื่อนแชทเฉยๆ แต่เดี๋ยวนี้ในแอปมันมี ฟังก์ชันจับคู่หาติวเตอร์ เป็นตัวช่วยอยู่แล้ว เลยเล็งๆไว้ สมัครโปรไฟล์แบบคร่าวๆ ใส่ไปว่า “อยากฝึกพูด!” แล้วก็ รอดูว่าใครจะมาติดต่อ

ปรากฎว่า ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ มีฝรั่งครูสอนภาษาอังกฤษที่อยู่ในไทย ส่งข้อความมาเพียบ! พิมพ์มาว่าสอนอยู่แถวไหนราคาเท่าไหร่ เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ เลยใช้วิธี… เปิดดวง! ฟาดใจไปที่คุณครูหน้าตาใจดีคนนึงจากอเมริกาที่ค่าสอนชั่วโมงละ 300 บาท นี่คือถูกสุดแล้วในแบบตัวต่อตัวนะเนี่ย ตกลงกันวันเวลา แล้วก็…
บทเรียนแรก ปางตาย!
นัดเจอที่คาเฟ่สงบๆใกล้ BTS วันนั้น ตื่นเต้นโคตร! รู้เลยว่าทำหน้าเบ้เวลาคิดศัพท์ นั่งอยู่นั่นคิดคำศัพท์ เป็นชาติ กว่าจะนึกคำง่ายๆ อย่าง “ตั้งใจ – intend” ออก พูดได้แค่คำสั้นๆ ประโยคก็ต่อไม่ติด ครูเขาพยายามมากนะ คุยกับเราเบาๆ เดินเรื่องช้าๆ เน้นให้เรา ฟังเขาให้เยอะๆ ก่อน
สิ่งที่โดนใจสุดจากคลาสแรกคือ
- เขาไม่แคร์แกรมม่าร์เราเลย ขอแค่เราพูดออกมา
- ชอบที่เขาช่วยปรับประโยคที่เราพูดผิดให้ถูกต้องทันที
- เขาถามซ้ำถ้าเรางง ช่วยให้เราไม่ต้องกลัวว่าจะพูดไม่เก็ท
- ใช้คำถามง่ายๆ ให้เราตอบก่อน จำพวก “ชอบกินข้าวอะไร” “ชอบดูหนังแนวไหน”
แค่ชั่วโมงครึ่งแรก เหงื่อแตก! แต่รู้สึกว่ามันคุ้มนะ ได้ใช้สมองที่ล้าจากงานมาพูดจริงๆ ไม่มีหนี
ฝึกต่อเนื่อง หัวเริ่มแล่น
ตอกยำ ทำตามที่ครูแนะนำคือ เรียนทุกอาทิตย์เป๊ะ! เรื่องเรียนภาษาเนี่ยถ้าไม่บังคับตัวเองเดี๋ยวก็เลื่อนแล้วก็หาย เลยกำหนดเวลาไว้ตายตัว ห้ามยกเลิกนอกกรณีไฟไหม้บ้าน หรือป่วยจับไข้เท่านั้น
สิ่งที่เปลี่ยนไปในคลาสต่อๆมา
- เริ่มคิดเป็นภาษาอังกฤษในหัวได้เร็วขึ้นนิดนึง เพราะชินกับการฟังครู
- กล้าถามครูบ่อยขึ้นว่าคำนี้ฝรั่งพูดกันยังไง (กดดันตัวเองให้ถาม!)
- ครูเริ่มโยนหัวข้อที่ยากขึ้นมาให้คุย เช่น คุมงบประมาณเดือนนี้ หรือแผนอนาคต
- เวลาครูช่วยแก้คำผิด จำแม่นขึ้นมาก เพราะอายนั่นแหละ 5555
เริ่มมีบางวันที่พอครูถามเรา ปิ๊ง! คำตอบขึ้นมาในหัวทันที แล้วพูดออกไปได้ โดยไม่ต้องแปลไทยก่อน แม้จะแค่คำสั้นๆ นี่คือความรู้สึกดีมากกก!

ผลลัพธ์แบบเห็นๆ
อยู่มาประมาณ 3 เดือนเต็ม ก็เริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงชัดเจน เจ้านายฝรั่งมาประชุมทีไร เกริ่นประโยคพื้นฐานได้ลื่นขึ้น ไม่ได้หยุดนิ่งฟังอย่างเดียวแล้ว แถมวันนึงไปเจอฝรั่งหลงทางถามทาง ถามนี่สนทนาแบบไม่เตรียมตัวได้เป็นเรื่องเป็นราวนะ พูดเสร็จเองยังงงว่านี่ฉันพูดจริงเหรอ 555
สรุปก็คือ คุ้มค่ามากที่เรียนตัวต่อตัว ค่าเทอมที่จ่ายไปถูกกว่านั่งเครียดด้วยตัวเองเป็นปีๆ แน่นอนว่ามันยากและท้าทายในตอนแรก หนีจากคอมฟอร์ทโซนโคตรจะอึดอัด แต่พอผลมันมา พื้นฐานมันดีขึ้นจริงๆ ถามว่ารึจะกลับไปเรียนคนเดียวอีก? เดี๋ยวไม่เอาดีกว่า! ถ้ามีเงินและเวลา กินข้าวลดลงมื้อสองมื้อ เพื่อเอาเงินมาเรียน คุ้มกว่านะ เรียนตัวต่อตัวกับฝรั่งมันไม่มียาครอบฟัน มันต้องฟันฝ่าไปโง่ๆ แล้วจะเก่งขึ้นเอง ลองดู!
