โอ้ยย วันนี้จะมาเล่าให้ฟังเรื่องที่กูติวอังกฤษเตรียมตัวไปเรียนนอกนะ รอบนี้เอาจริงเพราะเพื่อนๆ ถามมาเยอะ
เริ่มต้นแบบมึนๆ
ตั้งใจจะไปต่อโทที่อังกฤษ เลยจัดตารางติวแบบบ้าคลั่ง กะว่าเดือนเดียวจะปั่นให้จบ เปิดเทอมแรกซื้อหนังสือแกรมมาร์มา 5 เล่ม สมุดโน๊ต 10 เล่ม สุดท้ายวันแรกนั่งครึ่งชั่วโมง… ปิดหนังสือแล้วลงนอน มันน่าเบื่อโคตรๆ
ดักทางตัวเองแบบไม่ไว้หน้า
รู้ตัวว่าแก่แล้วทนนั่งอ่านนานไม่ไหว เลยเปลี่ยนท่า:
- ถีบตัวเองไปนั่งร้านกาแฟ เงื่อนไขคือถ้าไม่ทำแบบฝึกหัด ห้ามสั่งลาเต้รอบสอง
- จับเวลาเขียนเรียงความ ด่าหมาเหงาเป็นภาษาอังกฤษ ได้คล่องปรื๋อ
- เปิดยูทูป ฟังฝรั่งเขาทะเลาะกัน แทนดูซีรีย์เกาหลี (สงสารคนข้างบ้านที่ได้ยินเราหัวเราะคนเดียวตอนฝรั่งด่าคำหยาบ)
ตะกุกตะกักกับ speaking
ที่กะเดืิอนคือ อัดวิดีโอพูดกับกระจก ปรากฎว่ามันดูน่าเกลียดเกินทน! เลยเปลี่ยนเป็นจับแมวมาเป็น listener นานๆ เข้ามันหนี เลยต้องลงทุนจริงจัง:
- หาแอพคุยกับขาประจำฝรั่งแก่นกลางคืน
- ทำท่าว่าพูดคล่องแต่จริงๆแปะสคริปต์ไว้บนจอ
- ดันไปด่าผู้ชายคนนึงว่า “น่าเบื่อ” พอเขาถามเป็นอังกฤษว่า “ฉันน่าเบื่อตรงไหน” นึกคำตอบไม่ออก… ปิดแอพหนีตาย
รางวัลแบบคาดไม่ถึง
พอผ่านสองอาทิตย์มันเริ่มเห็นผล ฝันเป็นภาษาอังกฤษครั้งแรก! ว่าแต่ฝันว่าไปสอบแล้วดินสอหัก กับอีกเรื่องคือไปร้านสเต๊กสั่งอาหารได้โดยพนักงานไม่ต้องพูดไทยคำอังกฤษคำ โอ้ยยยยยยย เต็มปากเลยนะเฟ้ย!
สรุปก็คือ ถ้าไม่ฝืนตัวเองสักพักก็ไม่มีทางคล่อง แรกๆมันขายหน้ามาก แต่มะละกอกัดไม่ปล่อยลิ้นเราไปหรอกเนอะ