เริ่มจากนั่งกุมขมับเพราะค่าเรียนแพงเว่อร์
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าคนแบบเราๆเงินไม่หนาเลย แต่ก็อยากปั๊วะอังกฤษให้คล่องขึ้น เปิดเน็ตไปเจอคอร์สตัวต่อตัวราคาเหยียบหมื่น อยากฉีกคอมทิ้ง! ถีบเก้าอี้ลุยๆ ออกหาจริงจังซะที
วิธีแกะรอยหาที่เรียนราคาเด็กวัด
- เลี่ยงสำนักใหญ่หน่อย : เห็นตึกสวยๆปังๆรีบเดินย้อนออกมาเลย ฟิวต์บอกได้ว่าค่าเครื่องปรับอากาศมันต้องแปะแน่
- ตะลอนดูป้ายแถวทาวน์อินทาวน์ : ย่านเก่าแต่ยังมีลุคๆ ส่องข้างทางเป๊ะที่สุด เจอหลายที่แปะกระดาษA4เขียนมืออยู่หน้าร้าน
- เน้นหาครูเก่าแก่สอนอยู่บ้าน : ยัดเข้าแพชชั่นเลคเชอร์ไปเลยว่า “อ.สิริพร/ครูสมศรีเก่า” มักเซ็ทค่าเรียนเบาๆแบบไม่โก่ง
เปิดคอร์สไลน์ติดต่อหาครูตั้งสามวัน โดนเรทเขียวจัดไปครึ่งซีก บางคนเรียกชัวร์โมงละ 500++ บางทีท้อจนเผลอถอนเงินจองร้านชาบูแทน ฮ่าๆ
ดันพลาดโดนร้านเพนท์หุ้นเข้าให้!
ดันทุรังลงคอร์สตัวต่อตัวชัวร์สุดถูกกับครูในห้างย่านท่าพระ เซ็นสัญญาแล้วถึงรู้ว่า:
“ชั่วโมงที่ 5 เป็นต้นไปจะคิดค่าเอกสารเพิ่มนะครับ”
เจ้บมากก! ถือแผ่นกระดาษกากเพนท์หุ้นแบบนี้ตั้งแผ่นละ 50! นี่มันดักคอชัดๆ เรียนจบได้แค่4ครั้งก็ขอลาออกไม่เอาแล้ว
ทางรอดอยู่ที่วัด+ซอยเล็กซอยน้อย
ยอมฟุบหน้าไปถามอากงที่กวดวิชาลับหลังตลาดสดเก่า ได้คุยกับอ.สมใจที่รับสอนในซอยวัดเชิงเลน บรรยากาศใต้ถุนบ้านแบบชิลๆ แต่ได้เรียนจริงจังนะ:
- เริ่มเรียนชัวร์โมงละ 180 (!!)
- ครูถามเราก่อนเลยว่าอยากเน้นอะไร เขียนไว้ในสมุดฟันป้าโครตชัด
- เรียนจบคราวไหนก็จ่ายทีหลังได้ ไม่จุกจิกเรื่องเวลา ไม่ได้ชาร์จค่าหนังสือ
นึกว่าโดนโกงอีกรอบ แต่ครูดันใช้หนังสือเก่าปี 80 ทอมสันแบบขายมือสองเล่มละ 30… ถูกจนเราทึ่งแล้วก้มหัวให้ ตารางสอนเต็มบ้างว่างบ้างแต่มันโอเค เรายังยืนยันว่าครูโบราณๆเขาสอนดีสุด เอาคอเรคชั่นแท้ๆไม่หลอก
สรุปแก่นแก้วสำหรับกระเป๋าแบบบาง
กฏเหล็กประหยัดคอร์สตัวต่อตัว:
1. อย่าเห็นแก่สวยหรู เรียนในใต้ถุน/ข้างวัดราคายังอยู่ตัว
2. ถ้าครูให้เซ็นอะไรต้องส่องลายแทงหาตัวพิมพ์เล็ก
3. หัดคุยกับเด็กแถวชุมชน: “ที่นี่ใครสอนอังกฤษถูกสุดอ่ะครับ?”
4. หยิบหนังสือมือสองมาหัดเองก่อน ซื้อเวลาไว้ต่อรองราคา
เจอครูดีแล้วก็รู้เลยของถูกไม่ได้แปลว่าแย่เสมอไป กระปุกยังได้เหรียญคืนมาแปะกางเกงเลย ส่วนพวกคอร์สหรูๆเอาไว้คุยกับเพื่อนออฟฟิศพอ อิชั้นมั่ยมีตังค์จะไปไหว้!