ประสบการณ์เรียนภาษาอังกฤษเตรียมไปต่างประเทศ จากคนที่ไปแล้ว

ก่อนจะไปต่างประเทศ ตอนนั้นฉันเตรียมตัวเรียนภาษาอังกฤษกะโบ้ย แค่เริ่มก็มึนแล้วนะ! พอตัดสินใจจะไปเรียนต่อ เจอปัญหาหนักใจคือพูดอังกฤษยังกากมาก ตัดสินใจจ่ายเงินสมัครคอร์สภาษาในไทยก่อนไป รุ่นนี้มีเรียนกลุ่มเล็กๆ ให้

ขั้นตอนแรก: ทดสอบวัดระดับก่อน

วันแรกไปนั่งทำข้อสอบที่โรงเรียนสอนภาษา อันนี้แหละเจ๊ง! สอบพูดนี่พูดไม่เป็นประโยค พอครูฝรั่งถาม “How was your weekend?” ตอบได้แค่ “Fine” แล้วก็นั่งเงียบกริบ พอผลออกมาได้ระดับเริ่มต้น A1 นี่อายตัวเองโคตรๆ

สิ่งที่ฉันปรับทันที:

• เริ่มจากศัพท์รอบตัวก่อน – เขียนชื่อสิ่งของในห้องน้ำนี่ทุกชิ้นเลย กล่องสบู่ก็แปะป้าย “soap”
• ดูยูทูบทีไร จิ้มตรงไอคอน CC บังคับเปิดซับอังกฤษทุกครั้ง
• หาเพื่อนแชทฝรั่งในแอปภาษา แรกๆ ทักไปบอก “I learn English. Please correct me.” พวกฝรั่งน่ารัก ช่วยแก้แกรมม่าให้ตลอด

บ้าเรียนกับขีดจำกัดตัวเอง

เดือนแรกทนไม่ไหวจริงๆ นะ! อ่านหนังสือแกรมมาร์ทีไรหลับทุกที สุดท้ายเปลี่ยนท่าใหม่ เอาวิธีเด็กประถมเลย สมุดภาพศัพท์ 12 สี

หาวิธีใหม่ๆ ลองทำทุกทาง:

• แกะเพลงป๊อปที่ชอบ อ่านเนื้อร้องแล้วร้องตาม เคยฝึกเพลง Shape of You ของเอ็ดชีแรนนี่สามวันสามคืน
• พิมพ์บทสนทนาเองในโทรศัพท์ พูดตามแล้วอัดเสียงฟังวนไป
• วันเสาร์เช้าตะบะเรียนหนัก ตอนบ่ายดันตัวเองไปนั่งที่ร้านกาแฟฝรั่ง บังเอิญเจอทอมผู้ชายอเมริกัน นึกว่ารอดตัว ซัดๆ พูดไปสามประโยคกลับบ้านน้ำตาร่วง

รู้เลยว่าสถานการณ์บีบคั้น พูดไม่ได้ก็คือไม่ได้!

จุดเปลี่ยนที่ตะลุยฝัน

จำวันแรกที่ไปถึงออสเตรเลียได้แม่น ออกจากสนามบินมาหลงทาง พูดกับแท็กซี่ไม่รู้เรื่อง สุดท้ายยื่นโทรศัพท์ให้ดูที่อยู่แบบงงๆ

อาทิตย์แรกเดือดดาล:

• สั่งข้าวร้านอาหารฝั่งตรงข้ามพูดว่า “I want rice and… and…” ยาวห้าวินาทีเจ๊ง
• เรียนในคลาสเพื่อนชี้ให้อ่านหน้าตาเครียด เพราะอ่านออกเสียงเพี้ยนหมด
• ร้องไห้ในห้องน้ำซ้ำสอง เพราะพูดอะไรคนไม่ฟัง

แต่นั่นแหละที่ทำให้ยอมกล้าแบบไม่แคร์แล้ว!

เริ่มตะกละทุกโอกาส:

• เดินไปคนเดียวแล้วถามทางกับคนแปลกหน้าทุกวัน – แม้จะรู้ทางแล้วก็ทัก!
• เข้าทุกปาร์ตี้ของหอพัก แม้จะยืนนิ่งฟังฝรั่งหัวเราะไม่เข้าใจ
• พูดจาไม่หยุดในห้องเรียนจนครูต้องห้ามปาก

หกเดือนผ่านไป วันนึงมารู้ตัวว่าพูดโทรศัพท์จ่ายบิลค่าไฟเป็นภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่ว แม้เจอเรื่องแรงแบบสอบตกบางคอร์ส เพราะฟังไม่ทัน ก็ยังฮึดต่อไป ตอนนี้อยู่ต่างประเทศผ่านปีแรก พูดได้เป๊ะเชียวแหละ!

บทเรียนที่เจ็บตัว:

• อย่าหวังผลปุบปับ – อายได้ แต่ไม่ต้องอายความบกพร่อง
• ผิดถูกไม่สำคัญ สำคัญที่กล้าลอง
• สถานการณ์บีบบังคับนี่แหละครูใหญ่เลยนะ

อยากฝากไว้: การเรียนภาษาอื่นมันเหมือนโดนจับดำน้ำแล้วหาสัตว์ประหลาดที่ก้นทะเล ถ้าไม่ลงลึกจริงๆ ก็เจอแต่สิ่งพื้นๆ อยู่ดี!