ก็เริ่มจากเจอปัญหากูพูดอังกฤษติดขัดตลอด พอคุยกับฝรั่งทีไรตัวแข็งเหมือนหุ่นยนต์เลยอ่ะ เลยคิดว่าต้องหาที่เรียนสักที เดินเซิร์ชกูเกิลไปมาเจอคอร์สนึงชื่อ “ง่ายเว่อร์ เน้นใช้จริง” เหมือนโดนตบหัวลากเข้าคอร์สดื้อๆ
ขั้นแรกลองของฟรีก่อน
กดสมัครคลิปทดลองเรียนฟรี สองนาทีแรกอาจารย์ยิ้มหวานบอก “ไม่ต้องเก่งแกรมม่า แค่พูดเป็นประโยคก็รอดแล้ว!” รู้สึกเหมือนมีหวัง มือกุ้งกุ้งหยิบบัตรเครดิตจ่ายคอร์สเต็มสามพันกว่าบาทแบบไม่ลังเล
เจอความจริงวันแรก
เปิดคลิปแรกเจอดราม่าตั้งแต่ยกแรก ครูสั่งให้ทุกคนพูดตามว่า “What’s up?” นี่กูซื้อคอร์สมาก็เพื่อพูดตามเหรอ?! หยิบโทรศัพท์ถ่ายหน้าตัวเองตอนพยายามออกเสียง “Wassssssaaaaap” เหมือนแมวโดนเหยียบหาง แค่สวัสดีฝรั่งยังพูดเหมือนโดนช็อตแล้วจะไปรอด?
- สัปดาห์แรก: คาบบังคับพูดทุกอย่างเป็นอังกฤษ ห้ามทับศัพท์ไทยเด็ดขาด วันที่ต้องบอกแฟนว่า “Piggy bank is broken.” แทนคำว่า “กระปุกแตก” ผลคือโดนถามกลับว่าไปซ่อนกระปุกหมูที่ไหน
- สัปดาห์สอง: ต้องเดินเข้าร้านแถวสุขุมวิท บอกพนักงานว่า “Medium roast, less bitter.” พอนึกศัพท์ไม่ออกชี้ไปที่เมล็ดกาแฟตะโกน “BEAN! BEAN!” พนักงานยืนสั่นหัวเหมือนเจอคนบ้า
- สัปดาห์สาม: โดนครูจับคู่โทรคุยกับคลาสแถวรังสิต พอสาย接通อีกฝั่งพูด “Nice to meet you!” มึนจนตอบไปว่า “ขอบคุณเหมือนกันครับ!” แฟนทางโทรศัพท์เงียบกริบ
โมเดลเปลี่ยนทิศทาง
หมดคอร์สแล้วชีวิตไม่ดีขึ้นในทันทีหรอก แต่ครูเมินพวกศัพท์แฟนซีแบบ “exacerbate” หรือ “ubiquitous” แต่ดันพากันร้อง “โอ้หม้อหูหม้อแกง!” เวลาพบปัญหา เลยยัดหนังสือทิ้ง เล่นเกมฝึกไปด้วย เอาศัพท์แค่ 200 คำแต่ใช้เป็น เช่น:
- แทน “delicious” ด้วย “Oh my food!”
- แทน “expensive” ใช้ “Woo! Too rich!” พร้อมทำท่าฉีกบัตรเครดิต
ยอมรับความลักจริง
ผ่านไปสี่เดือน มันยังพูดผิดบ่อย แต่เริ่มเจอปรากฏการณ์ปาฏิหาริย์ ตอนสั่งข้าวแถวบางรักพูด “ข้าวไข่เจียว no onion, spicy more more!” พ่อค้าไม่ถามซ้ำเฉยเลย หรือวันก่อนเจอฝรั่งหลงทางแถวสยาม “You… lost? Me too! Follow me better not!” ปรากฏว่าเขาก็หัวเราะแล้วเดินตามมา!
ตอนนี้พอต้องคุยงานกับลูกค้าอินเดีย กล้าเปิดไมค์แฉะเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนกดมูตลอด ยอมพูดเปะปะแบบเด็กหัดเดินแต่ได้ยินลูกค้าบอก “Good enough!” เป็นครั้งแรกนี่น้ำตาจะไหล สรุปแล้วเรียนให้พูดคล่อง ต้องผ่านขั้นอายแตกก่อนเสมอ
