ก้าวแรกสุดง่าย เริ่ม เรียน ภาษา อังกฤษ เบื้องต้น แล้วพูดได้เร็วชัวร์

ลองฮึดสู้แบบมั่วๆ

จำได้ว่าเดือนก่อนเดินเข้าเซเว่นปากซอย แก้มองตากะพริบๆ กะพนักงานต่างชาติ ตอนเค้าถามว่า “Hot or cold?” นี่สมองตันไปสิบวิว เจอแค่คำถามพื้นๆ ยังกุมขมับ เลยตบโต๊ะเฮ้ย! เริ่มวันนี้แหละ ตัวใครตัวมัน

ตอนแรกก็งมเข้าวัดอยู่นะ หยิบหนังสือแกรมมาร์มาพลิกหน้าแรก เห็นตาราง tense เป็นสิบแบบนี่ปวดสมองทันที ปัดไปข้างๆ หันมาส่องคลิปติ๊กต็อกเด็กๆ ฝรั่งเค้าสอนวลีสั้นๆ สไตล์ลูกแม่นก จำง่ายโคตร

• เลิกท่องศัพท์เป็นคำ : จับคู่เป็นกลุ่มเลย เช่น “หิว/อิ่ม/กระหาย” = hungry/full/thirsty เวลาพูดจะได้ไม่สะดุดหาคำ
• เรียนแบบเด็กหัดเดิน : เริ่มจากเลียนแบบเสียงก่อน ไม่ต้องสนสัญลักษณ์เป๊ะๆ เช่น “ฮาวอาร์ยู?” พูดตามความถนัดปากก่อนค่อยปรับ
• จับแพะชนแกะในชีวิตจริง : เดินมาจิบกาแฟร้านเดิมทุกเช้า พูดแค่สามคำ “Small hot, please.” พูดซ้ำจนพนักงานพยักหน้ารู้เลยว่าไม่ต้องรอฟังประโยคยาว

พอสัปดาห์ที่สอง เริ่มบังเอิญเก็บบางทีมางงๆ เวลาแคชเชียร์ถามว่า “Need bag?” พอได้ยินคำว่าแบ็คปุ๊บ สมองกะพริบแว๊บ “Yes, please!” มันฟ้องออกมาเอง รู้สึกเหมือนกดปุ่มออโต้เล่นๆ

สองอาทิตย์ลงไปทดลองซื้อของหน้าโรบินสัน คราวนี้บังคับตัวเองให้ลองถาม “Where is toilet?” พอกองซอยขี้ระแวง พนักงานชี้มือแบบนี้ล่ะ “Go straight!” น้ำเสียงมั่นใจโคตร รู้เลยว่าเราเพิ่งชนะเลเวลโลก!

สรุปปุ๊บบอกเลย : จริงอยู่ที่แกรมมาร์สำคัญแต่อย่าเอามันมารันตอนเริ่ม ฝึกเอาตัวรอดให้ไวก่อน จำพวกประโยคปิ๊งๆ ในชีวิตประจำวันสิบแบบพอ เรียนแบบไม่ต้องซีเรียส บางทียิ่งพยายามเป๊ะ ยิ่งเจ็บหัว หัวเราะใส่ตัวเองเวลาโดนแก้สำเนียงก็ได้ นึกว่าหน้าตาเราไปโผล่ในคลิปตลกติ๊กต็อก

ฝากไว้ก่อนปิดแอพ

อยากให้ลองกะตัวเองแบบนี้ : ถ้าถูกทิ้งให้หลงอยู่ลอนดอนทั้งตัวคนเดียว คำศัพท์สำคัญสุดมีแค่สองอย่าง คือ “Where is…?” กับ “ข้าวข้าว!” จิ๊กสองอย่างนี้ไปก่อน ค่อยลงเรียนแกรมมาร์ทีหลังไม่สาย แค่คีย์ลัดช่วยชีวิตก็อุ่นใจแล้ว!