โอ้โห เรื่องเรียนภาษาอังกฤษเนี่ย กูผ่านอะไรมาเพียบ! คือกูก็อยากพูดได้มั่งอะ เห็นฝรั่งทีไรขายหน้าทุกที งานบางทีก็ต้องใช้ คิดจะไปเรียนสถาบันดังๆดูทีแรก ตาโตเลย แพงจนลมแทบจับ เพื่อนบอกออนไลน์ฟรีมีอยู่เพียบ แอบสงสัยว่า ฟรีแล้วจะดีมั้ย? มาลองดูเลยดีกว่า!
วันแรกนี่มึนตึ้บ
- เสิร์ชติ่งเดียว ในเน็ต แค่พิมพ์ไปว่า “เรียนภาษาอังกฤษฟรี” มันออกมารัวๆ เยอะแยะไปหมดนึกว่าตาจะลาย เล่นเอาตัดสินใจไม่ถูกเลย
- ลองคลิกนู่นลองคลิกนี่ เป็นสิบอัน บางที่แบบ…สวยหรูจัดเต็ม แต่ดีดออกมาเลยถ้าเจอคำว่า “สมัครสมาชิกรายเดือน” หรือต้องใส่บัตรเครดิตก่อนเนี่ย แค่ฟรีไม่พอเหรอ!
- เจอบอร์ดคนไทยในเน็ต นึกไม่ถึงว่ามีคนแชร์เพียบ! เขาแนะนำเว็บนึง เน้นแกรมม่า พื้นฐาน ชัดเจนดี เข้าใจง่าย มีแบบฝึกหัดให้ทำหลังบทเรียน คิดในใจ นี่แหละที่ต้องการ!
เริ่มเรียนเลยดีกว่า
จัดการเวลาก่อน ตัดสินใจว่าจะทุ่มให้วันละ อย่างน้อย 30 นาที ห้ามบ่ายหน้า! ตอนแรกกดดันนะ แค่เปิดคอมพ์ยังขี้เกียจเลยอะ แต่วันแรกเปิดเข้าไปอ่านเนื้อหาเบสิก พาร์ท Part of Speech พออ่านจบปุ๊บ รู้เลยว่าจุดอ่อนกูอยู่ตรงไหน นึกย้อนไปตอนม.ปลาย นี่มันลืมแม่หมดแล้วแม่!
- ขยันจดเลย กระดาษเปล่ากองเป็นภูเขา นั่งคัดๆ เขียนตามทุกจุดที่มันไม่เข้าหัว ซ้ำไปซ้ำมาด้วย
- ลุยทำแบบฝึกหัดดักหลัง ตอนแรกมั่นใจปรี้ด คิดว่าเกรียนแกรมม่าซะหน่อย ผลคือ มั่วเรียบนัวเนีย ฮะ! แต่เว็บมันตรวจคำตอบทันที แล้วอธิบายด้วยว่าทำไมต้องใช่ตัวนี้ มันทำให้โฟกัสจุดผิดตรงนั้นได้ดีมาก
เพิ่มไฟล์เสียง + หาสมาชิก!
เรียนแกรมม่าไปสักพัก ภาษากูเริ่มแข็งๆ ละ แต่พอต้องพูดทีไรเหมือนลิ้นเป็นเบลอทุกที ก็สมองแล่นแต่ปากมันช้า! เลยเสิร์ชหา ฟังชั่นฟังเพลง ไปเจออีกเว็บที่มีคลิปสั้นๆ คำง่ายๆ พูดช้าๆ ซ้ำไปซ้ำมา พร้อมซับไตเติ้ลไทยด้วยนะ กูเลยหยิบหูฟังมาสวม…
- ฝึกฟังทุกเย็น หลังเลิกงาน เปิดๆ หูไป ทำนองมันก็เข้ากัน ตอนแรกฟังไม่ทัน พอกดย้อนได้ ย้อนจนมึนเลยจ้า จนวันนึงกูจับคำศัพท์ตรงนั้นได้! มันฟินมากอะ หัวเราะในใจลั่น!
- แห่เข้าห้องพูดคุยในแอพ มีแอพนึง ใจดีให้สร้างห้องพูดคุยแบบกลุ่มย่อยฟรี ครั้งแรกสั่นงิมๆ พอเริ่มคุยกับคนอื่นๆ ที่ฝึกเหมือนกัน (เขาก็พูดเพี้ยนๆ แหล่งๆ) มัน โคตรรู้สึกปลอดภัย ไม่มีใครหัวเราะกัน ต่างคนต่างก็กล้าผิด ก็เลยกล้ามากขึ้น
แอบเทสตัวเองดูผลงาน
พอใกล้หมดเดือน สะสมชั่วโมงไป 20 กว่าๆ ชั่วโมงแล้ว ดั้นด้นไปร้านอาหารฝรั่ง เข้าจัดการสั่งเมนูด้วยตัวเอง ดูเมนูผ่าน เคยไม่อ่านเลยเพราะกลัวจะพัง ตอนนี้กล้าเปิดประเดิมแล้วสั่ง “แก๊ง, ไอ หวิล แฮฝฺ เธอะ…” พนักงานยิ้มรับทันควัน อาหารก็มาโอเคะนะ ถูกต้องด้วย! อันนี้โคตรปลื้ม! แม้กระทั่งพนักงานเก็บจานเดินผ่านมายิ้มแล้วทักว่า “Have a good meal!” กูยัง รีบตะบี้ตะบันตอบกลับ ไปได้ทันว่า “You too!” (ทั้งๆ ที่เค้าอาจจะไม่ได้กินนี่หว่า!) 5555 มันคือความสำเร็จเล็กๆ ที่ใหญ่ยิ่ง!
สรุป ฟรี…มันเวิร์คจริงๆ ปะเนี่ย?
เน้นย้ำว่ากูไม่จ่ายสตางค์! จากจุดเริ่มที่ไม่รู้อะไรเลย ยันมาถึงวันนี้ที่กล้าพูด แม้จะยังไม่เป๊ะ 100% มันคืองานโยชน์แบบฟรีๆ เหมือนเจอขุมทรัพย์ จริงๆ
แต่อะ! ต้องบอกตามตรงนะ ฟรี มันต้องแลกด้วยความขยันและอดทนโคตรๆ เพราะมันไม่มีใครมาคอยกระตุ้นเรา บางเว็บก็เก่า บางทีก็ใช้งานยากหน่อย บางทีเว็บล่มนิดหน่อยก็ต้องยอม! ต้อง เสิร์ชและแยกแยะเยอะ ว่าที่ไหนดีจริง ไม่ดีจริง อันไหนเฟคน่ะ! ต้อง มีวินัยกำหนดเวลาเรียนเอง ไม่มีใครมาคอยจี้ คิดเอาเองทุกอย่างแหล่ะ!
แต่ถ้ามีเป้าหมายล่ะก็…มันคุ้มค่ามากกกก! ขอแค่ตั้งใจ ตามหาแหล่งที่โอเคหน่อย แล้วทุ่มเทฝึกฝน ภาษาอังกฤษระดับเอาไปใช้ได้จริงเนี่ย ทำได้ฟรีสตางค์แถมบ้าน! โอกาสมันมีอยู่ จงคว้ามา! แค่นี้แหละ ที่กูจะบอก!
