ช่วงนั้นนั่งดูคลิปรีวิวร้านเป็ดย่างแล้วนึกขึ้นได้ ปากก็สั่งแบบออโต้ว่า “เผ็ดน้อย ข้าวมันเพิ่ม” แต่พอพูดปุ๊บสมองตีบเต้น…เฮ้ย พูดยังไงให้ถูกต้องนะเนี่ย? แกรมม่ายากกว่าคำศัพท์ตั้งเยอะ เลยเอามือถือควานหาที่เรียนฟรีออนไลน์อยู่สามวันสามคืน
สัปดาห์แรก : โลกแตกกับรากศัพท์
เปิดเจอบทเรียนแรกทื่อๆว่า วิภัตติปัจจัย แค่เห็นหัวข้อก็อยากปิดแท็บหนีแล้ว แต่บังคับตัวเองให้ยอมกดเข้าไป ขนาดตอนหัดขี่มอเตอร์ไซค์ล้มสิบรอบยังไม่ท้อเลย พอเริ่มอ่านรู้สึกเหมือนมึนแก๊ส ตัวหนังสือลอยตุ๊บป่อง แบ่งศัพท์ออกเป็นพวกๆ ไม่ได้
เลยหยิบสมุดโน้ตเล่มเก่าที่ซื้อไว้ตอนลดราคามาอัด
- กลุ่มคำที่ชอบเติม “อี” ท้ายประโยค
- พวกชอบพ่วง “อยู่” ตอนจบ
- ก๊วนที่เปลี่ยนรูปตัวสะกดตลอดเวลา
ลองแบ่งเองง่ายกว่า ถึงจะแปะไว้ตรงตู้เย็นเผื่อหิวตารางยังดูบิดเบี้ยวเหมือนมือใหม่ต่อเลโก้
สัปดาห์สอง : เจ้าสัวคำสับ
คราวนี้เจอ คำวิเศษณ์บอกเวลา ตอนแรกนึกว่าติดเกมสล็อตเลยเรียงไม่ถูก คำว่า “ก่อน” ใช้ยังไงดี? “กำลัง” ใช้ตอนไหน? จำแม่นว่า “แล้ว” ไว้ลงท้าย แต่พอไปเห็นเขาตั้งต้นประโยคด้วย “แล้วแต่เธอ” ก็โยนสมุดทิ้งไปสองหน้า
สุดท้ายใช้วิธีถ่ายรูปเมนูร้านก๋วยเตี๋ยวแถวบ้านที่เขียนว่า “วันนี้ทำแค่…ก่อน” “พรุ่งนี้เริ่ม…แล้ว” แล้วใช้ชอล์คขีดเขียนตารางลงกระเบื้องห้องน้ำ ตอนอาบน้ำก็ท่องซ้ำๆ พอมีน้ำร้อนๆ รดหัวสมองก็โล่ง ย้ำว่าถ้าไม่แน่ใจให้ตามเจ้าของภาษาดูว่าเขาใช้ยังไง
สัปดาห์สาม : แมวดิ้นตายกับประโยคซ้อน
จุดดับสุดๆ คือนึกว่าจะแต่งประโยคอลังการแบบ “ข้าวที่แม่ทำเมื่อวานอร่อยจนพี่ชายที่กลับมาจากญี่ปุ่นบอกว่า…” ติดตรง “ที่” ไม่รู้จะใส่ไว้ตรงไหนดี นึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นป้ายประกาศรับสมัครงานในเซเว่น เขียนว่า “พนักงานที่มาทำงานเร็วจะได้โบนัสพิเศษ”
เลยใช้สีฟ้าลงเล่มเล็กในสมุดตรงกลุ่มคำที่มี “ที่” นำหน้าวลี เหมือนเล่นเกมหาของซ่อนอยู่ ซ้อมโดยให้ตัวเองพูดย้อนหลังสองอย่าง เช่น “ฉันกินข้าว/ข้าวที่กินคือข้าวแกง” แรกๆ ปากคดเกือบพูดน้ำลายหก แต่สักสิบครั้งเริ่มติดลม
สัปดาห์สุดท้าย : สอบปลายภาคแบบไม่ทันตั้งตัว
วันเสาร์นั่งดูไลฟ์ขายของแล้วแชทถามว่า “โปรโมชั่นนี้ใช้ได้ถึงเมื่อไหร่” พอคนขายตอบกลับมาแบบใช้รูปประโยคเป๊ะๆ ก็รู้สึกเหมือนมีรางวัลตบหลัง ยิ่งโดนถามกลับว่า “พี่อยู่ต่างจังหวัดใช่ไหมคะ?” ตอนนั้นขำในใจ ภาษาท้องถิ่นที่เรียนก็เหมือนซ้อมขับรถ พอถนนจริงๆ เปิดมาก็ค่อยๆ เติมน้ำมันเอง
ตอนนี้เวลาอ่านป้ายประกาศในรถเมล์ จะแอบแยกส่วนประธาน-กริยา-กรรมในสมอง เหมือนเกมจับผิดภาพ แม้แต่ตอนแจกบิลกาแฟก็ยังคิดว่า “นี่ควรใช้คำว่า ‘ให้’ หรือ ‘มาให้’ ดีนะ” พอบอกแม่ที่บ้านว่าตอนนี้พยายามจัดกลุ่มคำแบบนี้ แม่เผลอถามว่า “ไปอยู่ไทยมาเมื่อไหร่” นี่แหละที่เรียกว่าความสำเร็จแบบไม่ทันตั้งตัว!
