พอดีสัปดาห์ก่อนนั่งดูน้องทำการบ้านภาษาอังกฤษแล้วตกใจเลย ครูให้ท่องศัพท์แค่ไม่กี่คำแต่เขียนไม่ได้สักคำ ยิ่งดูแบบฝึกหัดยิ่งขนลุก
ขั้นตอนแรก : ส่องตลอดหลังเลิกเรียน
- จับน้องมานั่งหน้าโต๊ะตอนห้าโมงครึ่งเป๊ะ อาศัยช่วงพี่สาวยังไม่กลับจากเรียนพิเศษ
- เอาหนังสือแบบฝึกหัดเก่ามาแปะพื้นเลย เปิดหน้าการบ้านที่ครูตรวจแล้วมีกากบาทแดงเต็มหน้า
- ลองให้ลอกศัพท์รอบนึง น้องเขียนสี (color) เป็น saler สารเล่อะ!
รู้เลยว่าต้องปรับพื้นฐานใหม่หมด เอาแบบเด็กอนุบาลมากกว่าเริ่มที่ประถม ไม่ต้องอาย!
ลงมือจัดตารางแบบฉบับแม่บ้าน
วันจันทร์-พุธ-ศุกร์ งดดูการ์ตูนหกโมงครึ่งชัวร์ เอาครึ่งชั่วโมงแรกหลังกินข้าวนี่แหละ ตัวต่อตัวจัดไป

- นับ 1-10 ก่อน : พอเขียนเสร็จน้องอ่านว่า วัน-ทู-ทรี…จบที่ “ten” เป็น “เท็น” เหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
- จับคัดศัพท์ครัว : ช้อน (spoon) กลายเป็น sepone ชาม (bowl) ดันเป็น bole ฮือ!
รอบสามวันแรก ขำร้องไห้ปนกัน น้องทิ้งตัวนอนพื้นร่ำไห้ ตะโกนว่า “หนูเกลียดช้อน!”
แก้ง่ายๆ ด้วยวิธีมัธยัสถ์
ไม่ต้องไปลงคอร์สแพงๆ ข้าวของในบ้านนี่แหละสื่อฟรี!
- เอาสก็อตเทปติดศัพท์ไว้ตามข้าวของ : ตู้เย็น = refrigerator / เก้าอี้ = chair
- เวลาน้องเปิดตู้เย็นจะเห็นคำว่า refrigerator สีแดงติดไว้
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ พอถามว่า “น้องเก๋ เอา bowl มาหน่อย” หยิบถ้วยพลาสติกมาให้อย่างเร็ว ตะโกนว่า “โบว์มาแล้ว!” น้ำตาซึมจริงๆ แม่นี่แหละ!
สรุปแบบบ้านๆ คือ ต้องจับจุดอ่อนให้ได้ก่อน เหมือนเราซ่อมบ้าน อย่าไปอายว่ายากแค่ไหน เก็บตั้งแต่เริ่มเขม่าขี้โม้ได้ ปูเสื่อสเกตช์บุ๊กกันตรงมุมบ้านนี่แหละ!