ตอนนั้นกูไปสมัครงานบริษัทฝรั่งนี่ควายแท้ๆ เลยนะ คิดว่าเราๆ ไทยๆ พูดไทยชัดก็พอแล้ว จนวันนึงประชุมทีมเมื่อยสนั่น พอเจ้านายต่างชาติถามคำถามมา กูทำหน้างงเป็นปลาดิบ แล้วทีมงานกรุงเทพฯ แกน้องที่หล่อหน้ามันยกคิ้วให้ กูเหมือนควายยืนกลางนา
ไอ้ควายตัวนี้เริ่มหาทาง
หลังจากโดนตบหน้าจากน้องหล่อในลิฟต์วันนั้น กูถ่ายเอกสารกดรีโมทตู้เพลงทั้งน้ำตาตก สัญญาตัวสั่งว่าต้องพูดอังกฤษให้ได้แบบไม่ขายหน้า
- แรกๆ มึงค้นกูเกิลพรวดเดียวว่า“เรียนภาษาอังกฤษฟรี” ลองหลายเว็บแต่มีงงๆ เหมือนเขางัย:
- เจอคอร์สฟรี พอกดสมัครปุ๊บดันให้ใส่บัตรเครดิต… น้ำจิ้มหลักสิบแน่ะไอเวร
- อีกที่ครูฝรั่งพูดเร็วฉิบหายตามไม่ทัน เหมือนฟังวิทยุขี้ไก่เก่าที่สัญญาณขาดๆ หายๆ
- บ้างบอก “คอร์สธุรกิจ” แต่พอดูเนื้อหากลายเป็นศัพท์ NASA ไปดวงจันทร์
กลางดึกคาเฟ่เน็ตกับไฟแช็ก
อยู่ๆ ตีสามกูนั่งซุ่มในร้านเน็ตข้างๆ บังกะโล ได้เว็บนึงตอนที่เพลียจะหลับ สังเกตว่าเขาเขียนโคตรตรงๆ “เรียนออนไลน์ฟรี 100% ศัพท์ใช้จริงในออฟฟิศ” เลยยื่นหน้ามองอย่างขี้สงสัย
เปิดดูแล้วพบว่า:
- เขาแบ่งเป็นคลิปสั้นๆ ยาวไม่เกินห้านาที แบกไอโฟนในรถตอนรถติดก็เรียนได้
- ครูคือฝรั่งตัวเป็นๆ แต่สอนช้าๆ มือถือปัดเน้นคำเป็นสีๆ แถมมีซับไทยด้วยวะ!
- มีแบบฝึกหัดโง่ๆ เช่น ให้เขียนเมลลาออกจากงานแบบสุภาพที่สุด … ซึ่งที่จริงกูอยากใช้ส่งให้เจ้านายคนเก่า
เอาเข้าจริงก็ท้าทาย
เริ่มสัปดาห์แรกกูตื่นตีห้า ติดตามัดผ้าเปียกกดไว้ที่หน้าผาก เปิดโน้ตบุ๊ควางข้างหมอน เสียงครูฝรั่งดังใส่หูตอนนอนโง่ๆ ร้องว่า“Could you clarify the deadline?” แสนจะเอ็นดู
สัปดาห์สองเจอปัญหาที่คาดไม่ถึง:
- ตอนเรียนบท “การประชุมแบบโปรเฟสชันแนล” ลุงข้างบ้านตะโกนถามว่ากูเปิดเพลงอะไรมั่ว… ยืนอึ้งคาห้องไปสองวิ
- ฝึกประโยค“I propose a different approach” ได้ที่โต๊ะกินข้าว พอเมียเดินผ่านถามว่า “วันนี้จะไม่กินผัดกระเพราเหรอ?” โดนจับตีหัวเราะก๊าก
ผลลัพธ์แบบฉุดไม่อยู่
สองอาทิตย์ผ่านไป กูถูกส่งไปช่วยทีมสิงคโปร์ เห็นฝรั่งตัวใหญ่ยืนจ้องมาก็หน้ามืด แต่แล้วอีโลงาโล้งในคลิปก็แล่นปิ๊งขึ้นมา:
“Based on my analysis…” หลุดจากปากไปเองโดยอัตโนมัติ เห็นฝรั่งมันพยักหน้างั้นแหละ! ตอนเที่ยงกูยังถูกชวนกินข้าวกับกลุ่มฝรั่ง กินส้มตำไปพลางอ้าปากพูดพลาง แก้มแทบแตกเพราะใช้กล้ามเนื้อใหม่ทั้งวัน
พลิดรักพี่เบิร์ดที่ไม่ได้คาดคิด
เจอวันนึงเจ้านายเก่าเดินเข้ามาที่โต๊ะเพียบพาย บอกกูว่า“ทีมฮ่องกงอยากได้ตัวเม่งไปช่วย เขาเล็งจากผลงานประชุมครั้งก่อน” มันเป็นงานแบบบินไปกลับบ่อยนะเฟ้ย!
แต่นึกถึงตอนที่ถูกน้องหล่อดูถูกในลิฟต์แล้วกูหันหลังกลับ ขำเบาๆ ข้างใน เหยียดขาเกร็งๆ ยันลงไปที่เก้าอี้ “ผมยินดีครับ” พลางคิดในใจ… เหอๆ กูต้องให้มึงยืนทำหน้าเหมือนควายแบบที่กูเคยเป็นให้ได้สักวัน
