เจอครูต่างชาติสอนภาษาอังกฤษตัวต่อตัวแบบส่วนตัวเรียนสนุกพูดคล่อง

เริ่มต้นก็เหมือนตกน้ำไม่ว่ายรอดจริงๆ

วันแรกที่คิดจะเรียนเพิ่มนี่เหมือนคนบ้าคลั่งเลย ตื่นเช้ามือถือรัวหาคอร์สไปซะทุกแอปในโลก พอเห็นโปรโมชั่นตัวต่อตัวกับครูต่างชาติราคาไม่แรง แถมโฆษณาว่า “พูดคล่องภายในสัปดาห์แรก” อันนี้รู้เลยว่าเวอร์ แต่ก็กดจองทดลองเรียนดื้อๆ ไปก่อน คิดในใจว่าถ้างานโหดแบบนี้แล้วพูดไม่ได้ซักทีสักตายดีมั้ย!

เปิดกล้องทีแรกทำเอาขวัญผวา

พอแอพเด้งเตือนเวลาครูโทรมา ใจตุ้มๆต่อมๆ แต่ก็ต้องจิ้มรับนะ ปรากฎว่าเจอหนุ่มฝรั่งผมทองยิ้มกรุ้มกริ่มผ่านหน้าจอ ทักว่า “สวัสดีครับ!” น้ำเสียงใสแจ๋ว ผมรีบคว้าแก้วน้ำมาซดแล้วตอบกลับไปแบบกระอักกระอ่วน “ขะ..ครับ! สวัสดีครู!” พอครูถามว่า “How are you today?” นี่ซวยเลย ตอบไปแบบอัตโนมัติว่า “I’m fine thank you and you?” จำได้แม่นเพราะท่องมาตั้งแต่ป.3 เสร็จครูหัวเราะก๊อกแก๊กแล้วบอก “Good! But let’s try something new, ok?” แค่ 5 นาทีแรกนี่เหงื่อไหลไคลย้อยแล้ว

เรียนจริงจังปั๊บ สมองพังทันที

ช่วงกิจกรรมแรกนี่ครูให้เล่าเรื่องรูปภาพครอบครัวตัวเอง ลุ้นจนลิ้นพันกัน:

• รูปแรก: พยามยามชี้ไปที่แม่แล้วตะกุกตะกัก “She… cook… very… มากๆ!” จนครูต้องช่วยแก้ “Ah! She’s a great chef!”
• รูปน้องหมา: ดีใจมีเรื่องถนัดรีบบอก “My dog eat everything! Even my shoe!” พอครูถามต่อ “Really? Which shoe?” นึกคำว่า “sandal” ไม่ออก จำได้แค่ “foot shoe” สุดท้ายครูเมตตาต่อว่า “Ah, flip-flop?”
• ส่วนตัวผมเอง: พยามบอกว่ากำลังต่อบ้านแต่พูดผิดๆถูกๆว่า “I build… building… with many woods!” จนครูขำแล้วสอนคำว่า “carpenter” ให้ใหม่

ทุกประโยคที่พยายามพูดออกมาเหมือนเอาหินมาถูกับกะลา โครมครามทั้งจอ!

เน้นบ้าใจแตกแต่ได้ผลจับต้องได้

เจอครูคนนี้เป็นคนสอนแปลกแต่เวิร์คสุด เขาไม่ยอมให้เขียนช่วยเวลาเราติดขัด (แอบงอนเล็กๆ ตอนเขาใช้ปากกาทา ๆ เฉยๆ เวลาผมพยายามขอกดแชทขอคําศัพท์) แต่จะดันวิธีประหลาดๆ เช่น:

• ให้ทําท่าประกาศข่าวเมื่ออธิบายประสบการณ์
• บอกเล่าชีวิตแฟนแบบลับหูลับตา (เพื่อนร่วมห้องนอนฟังอยู่) แต่ห้ามหยุดพูดเด็ดขาด
• แอบถามเรื่องงานด่วนๆ ตอนกําลังทานข้าวจนน้ํากระเด็นใส่คีย์บอร์ด

ช่วงแรกรู้สึกเหมือนถูกทรมานแบบไม่ผิดกฎหมาย แต่พอลองฟังคลิปบันทึกการสอนวันแรกเทียบกับวันสุดท้าย นี่แหละตะลึงอึ้งไปสิ้น คารมเหมือนเป็นคนละคน!

รู้ตัวอีกทีคําศัพท์โผล่มาเอง

หลังจากเรียนไปครึ่งเดือน เริ่มมีอาการประหลาดตามมา:

• เวลาดูละครซาวเอาท์เสียงดาราไทยที่พูดอังกฤษติดสำเนียงนี่หันไปวิจารณ์พ่อ “แหม…เสียงควบกล้ำมันจะกึ่งแกวปะนี่?”
• วันนึงแว๊บนึกศัพท์ยาก “dehumidifier” เวลากําลังเปิดเครื่องไล่ความชื้นได้แบบไม่คิด
• ตกเย็นสั่งอาหารหน้าเซเว่นที ป้าประจําร้านถามกลับว่า “This one spicy very much sure na kha?” นึกในใจว่า “ป้าทักษะมีโปรเกรสส์มากนะเนี่ย” ก่อนตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “Mai bpen rai ka! I’m a champion!”

ทุ่มเรียนอย่างคุ้ม แทงะอัปเกรดชีวิต

ตอนนี้ถ้าย้อนดูเงินและเวลาเทใจไปทั้งเดือนถือว่าตอบโจทย์ที่สุด:

• กล้าแชทงานกับลูกค้าต่างชาติ: เดิมต้องก๊อปแชทจีพีทีมาแปะ ตอนนี้พอพิมพ์เสียงตัวเองเข้ากล่องได้ละมุน
• หนังฝรั่งเสียงออริจินอลรอด: จากเปิดซับไทยตลอดเส้น พอดูไปสักพักก็เลื่อนไปกดปิดซับแบบไม่รู้ตัว เหมือนคอระเบิดชินเสียง!
• แถมอัพสกิลสอนงานน้องใหม่: นี่ไงเพิ่งใช้วิธีสโนว์บอลลิ่งของครูพี่มาแชร์ความรู้ถ่ายทอดต่อในทีม คิดดูแล้วคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม!

ตอนครูถามในคลาสล่าสุดว่า “So, will you continue studying?” ผมยิ้มกว้างแล้วตอบแบบไม่ง้อแกรมมาร์ว่า “Why stop now? It’s so fucking fun!”