วันนี้จะมาเล่าให้ฟังว่ากูเรียนภาษาอังกฤษยังไงจนได้ไปต่อนอก ขอแชร์แบบตรงไปตรงมา ไม่ได้หวือหวาอะไร เริ่มจากศูนย์เป๊ะ!
ขั้นแรก: ลงเรียนคอร์สติวแบบมั่วๆ
ตอนแรกกูคิดว่าแค่เกรดดี+สอบผ่านในมหา’ลัยก็น่าจะพอแล้ว สรุปแล้วคิดผิดแหกตา พอสมัครทุนไปติดด่านภาษาเพราะคะแนน TOEFL ต่ำกว่าเกณฑ์ตั้งเยอะ แม่เป็นห่วงมากให้กูไปเรียนโรงเรียนชื่อดังแถวสยาม ลงคอร์สแพงๆ 4 เดือน เรียนกลุ่มเล็กๆ ครูฝรั่งน่ารัก แต่เรียนจบปุ๊บคะแนนขึ้นมาแค่นิดเดียวเองเว้ย! เงินหมดไปเป็นแสน สภาพเหมือนเรียนศัพท์+แกรมมาร์วนลูป แต่นำไปใช้ทำข้อสอบจริงไม่ได้เลย
ขั้นที่สอง: ลองผิดลองถูกเองแบบจัดเต็ม
หมดทางจริงๆ เลยตัดสินใจเลิกพึ่งโรงเรียน สรุปว่าต้องสร้างสกิลเองโดย:
- เริ่มจากดูยูทูปฝรั่งทุกวัน เลือกช่องแคปชันอังกฤษ เลิกดูแบบไทยซับตลอด หูต้องชิน
- ตั้งกฎห้ามพูดไทยกับเพื่อนต่างชาติ ในมหา’ลัย (แม้จะโดนล้อว่าเป๊ะๆ) แต่ยืนยันจะคุยอังกฤษแม้แกรมมาร์รวน
- อ่านนิยายอังกฤษเล่มบางๆก่อนนอน ไม่ได้อ่านเพื่อเข้าใจหมด แค่ให้สมองซึมซับ
- เขียนไดอารี่อังกฤษวันละ 5 ประโยค เริ่มจากเรื่องง่ายๆ แค่บอกว่าวันนี้กินอะไร หรือโดนอาจารย์ด่าเรื่องอะไร
ขั้นสาม: ปรับแผนอัดข้อสอบให้รอด!
ทำแบบนี้ไปเกือบปี ถึงรู้สึกว่าพอมีพื้นจริงๆ เลยกลับไปรบกับข้อสอบอีกที คราวนี้เปลี่ยนยุทธศาสตร์ไปเลย:
- ตะลุยโจทย์ข้อสอบเก่า อาทิตย์ละ 3 ชุด จับเวลาจริงแบบสอบจริง
- ไม่กลัวคนว่าโง่! เอาเฉลยที่ผิดไปถามครูฝรั่งในมหา’ลัยจนเกือบถูกไล่ออกจากห้องสมุด
- แอบบิ้วท์ความมั่นใจโดยไปติวข้อสอบ IELTS แบบกลุ่มโหลดบนเน็ตแชร์กันฟรี ไม่จ่ายตังค์อีกแล้ว
ตอนนี้เลยรอดมาได้แบบนี้!
หลังๆมานี่คะแนนพุ่งแบบคาดไม่ถึง เลย สอบผ่านแบบฉิวเฉียด พอได้คะแนนปุ๊บ สมัครมหา’ลัยที่เยอรมันผ่านฉลุยเพราะภาษาไม่ติดขัดแล้ว ส่วนตัวคิดว่าสิ่งสำคัญคือ
- ให้ภาษามันเป็นเรื่องของชีวิต ไม่ใช่แค่ท่องข้อสอบ
- ขี้อายตายห่า กล้าผิด กล้าถาม ไม่งั้นไม่มีทางรอด
- ถ้าอะไรไม่เวิร์กให้ตัดทิ้ง คอร์สแพงไม่ได้การันตีว่าเราเก่งขึ้น!
ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 แล้ว ค่าเทอมปีละสองแสนยังไม่รวมค่ากิน แต่ใช้ชีวิตได้แบบไม่พังเพราะพื้นฐานภาษาที่เคี้ยวมาก่อน บอกเลยถ้ากลับไปได้จะบอกตัวเองสมัยสอบตกว่า: “เรียนพิเศษมั่วๆ ช่วยไม่ได้ ลงมือปฎิบัติเองดีกว่า!”