เริ่มต้นจากศูนย์
เมื่อเดือนที่แล้วนั่งดูยูทูปรู้สึกตัวเองโคตรอ่อนภาษาอังกฤษ เวลาดูคลิปฝรั่งต้องคอยกด暂停ตลอด แม่งน่ารำคาญ! เลยตัดสินใจลงมือเรียนเองฟรีๆสักตั้ง ตั้งเป้าว่าภายในเดือนนึงต้องสั่งกาแฟร้านฝรั่งได้แบบไม่ขายหน้า
หัดแบบมั่วๆแต่ได้ผล
ก่อนอื่นเปิดแอพ Duolingo เริ่มจากคำศัพท์ง่ายๆก่อน แมว/หมา/ข้าว/น้ำ ประมาณนี้แหละ ทุกเช้ายิงปืนนัดเดียวเลยคือ:
- ตื่นมาก็ท่องศัพท์ 10 คำใหม่
- แปะโพสอิทคำศัพท์ทั่วห้องน้ำ
- ตอนล้างจานเปิดเพลงสตริงภาษาอังกฤษฟัง
อาทิตย์แรกท้อมากนะ โคตรจะล้มเลิก! เวลาออกเสียง th คอตีบตันทุกที แต่พอลองอัดวิดีโอตัวเองพูดแล้วฟังย้อนกลับ ฮาแตกเลย รู้สึกเหมือนฟังลิงพูด จนเพื่อนบ้านเคาะประตูมาถามว่าทะเลาะกับใคร
หัดพูดกับตุ๊กตา & ขยะ
เลยเปลี่ยนแนว เอาเป็ดยางในห้องน้ำมาเป็นคู่ซ้อม:
- ตื่นมาทักทายเป็ดว่า “Good morning my duck!“
- ตอนเขี่ยขยะก็บ่นเป็นภาษาอังกฤษว่า “I hate garbage!“
- แม้แต่ตีม้ายังคุยเองว่า “Oh! Very painful!“
สุดท้ายกล้าลงทุน ซื้อแฮมเบอร์เกอร์ 50 บาท ไปนั่งที่ร้านอาหารฝรั่งแถวสุขุมวิท ยื่นธนบัตรให้บ๋อยแบบไม่อาย:
“Water… no ice… and food… wait here… thank you!” น้ำเสียงสั่นเหมือนโดนจับโจร แต่พอบริกรยิ้มกลับมา อ้าวเฮ้ย! มันเวิร์คเว้ย
บทเรียนที่ได้
ตอนนี้ผ่านมาสองเดือน รู้เลยว่าถ้าอยากพูดได้จริง:
- อย่าไปกลัวดูตลก – ตอนกูร้อง “WATERMELON!” ดังกว่าการ์ตูนที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแม่งก็มีคนหันมามอง
- ใช้ชีวิตประจำวันนั่นแหละเป็นแบบฝึกหัด – ตั้งแต่ด่าลิฟช้าเป็นภาษาอังกฤษ
- ผิดเป็นครู – ลองพูดผิดๆถูกๆทุกวัน เดี๋ยวสมองก็ปรับเอง
สรุปคือไม่ต้องไปเสียตังค์เรียนเป็นหมื่นๆหรอก เอาขยะในบ้านนี่แหละมาเป็นคู่หูฝึกพูด สรุปเป็นภาษาอังกิดแบบบ้านๆได้ว่า: Cheap but works!