เมื่ออาทิตย์ก่อนตัดสินใจลงเรียนภาษาอังกฤษออนไลน์ตัวต่อตัว เพราะเคยลองแอพสอนภาษามาแล้วสามสี่ตัว เรียนไปได้แป๊บๆก็ลืม ตอนแรกนึกว่าจะประหยัดตังค์ดี แต่สุดท้ายรู้สึกว่ายังพูดไม่ออกเลยเว้ย
ขั้นตอนแรก: เลือกคอร์ส
เปิดกูเกิ้ลหาเว็บสอนตัวต่อตัว แปะโพยไว้เป็นกองๆ พอเห็นราคาก็กะพริบตาเนียนๆ คอร์สละหมื่นสองหมื่นนี่มันเกินงบผมไปเยอะเลย ต้องไล่เช็คทีละเว็บใหม่
- เว็บแรก ให้ทดสอบระดับก่อน แต่แบบทดสอบมันยากโคตร ตอบได้แค่ 30% เอง
- เว็บที่สอง ปรึกษาผ่านแชทแล้วเขาให้เลือกระยะเวลาเรียน แต่เก็บตังค์ล่วงหน้า 100% นี่กลัวโดนหลอก
- เว็บที่สาม เอาจริงเว้ย! มีครูให้เลือกเป็นสิบๆคน พร้อมรีวิวจริงๆ แถมทดลองเรียนฟรี 20 นาทีด้วย
ลองเรียนฟรี
กดจองคลาสทดลองกับคุณครูชื่อโซฟี ชาวฟิลิปปินส์ พอเปิดสไกป์เจอกันก็ตื่นเต้นหน่อยๆ ตอนแรกกลัวครูจะพูดเร็วไม่เข้าใจ แต่เธอพูดชัดมากเว้ย! ใช้วิธีถามเป็นคำถามง่ายๆ พอเราตอบผิดก็ไม่ด่า แก้ไขให้ถูกต้องเฉยๆ
กิจกรรมสุดฮาคือให้เล่าว่าวันนี้กินอะไรไปบ้าง ตอนบอกว่า “ข้าวผัดปู” ครูเขียนผิดเป็น crab fired rice ปรากฎว่าภาพมันฮาอินเทรนด์เลยทีเดียว
ชำระเงิน
ตัดสินใจซื้อแพ็คเกจเล็กสุด 12 คลาส เพราะเงินเดือนเพิ่งออก แบ่งจ่ายได้สองงวด พอเสียตังค์แล้วรู้สึกอึดอัดนิดๆ คิดในใจว่า “นี่จะเสียดายตังค์เปล่าไหมวะ”
- ปัญหาครั้งแรก: เวลาเรียนตรงกับมื้อเย็น วันแรกหิวจนท้องร้องระหว่างเรียน
- แก้ง่ายๆ: หลังๆมากินข้าวก่อนหนึ่งทุ่ม เรียนสองทุ่มพอดิบพอดี
การพัฒนาทีละขั้น
อาทิตย์แรกๆยังกังวลเรื่องแกรมมาร์ตลอด พูดทีไรมึนตึ้บ! แต่พอครูบอกว่า “เลิกคิดเรื่องถูกผิดก่อนสิ ให้พูดออกมาให้ได้ก่อน” เลยปล่อยวาง
ตอนนี้พยายามใช้ชีวิตประจำวันแบบฝึกภาษา:
- แชตกับแฟนบางครั้งใช้ภาษาอังกฤษแทนไทย
- เปิดยูทูปฟังพอดแคสต์อังกฤษเวลาขับรถ
- แอบพูดคนเดียวในห้องน้ำเวลาแต่งตัว
รู้ตัวว่าเก่งขึ้นตอนไหน?
เมื่อวานเจอฝรั่งหลงทางหน้า BTS ตอนแรกจะหลบเลยแต่ก็นึกขึ้นได้ กล้าจูงเขาไปหาแผนที่โดยพยายามอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ ไม่มีใครหัวเราะแถมเขายังขอบคุณซะด้วย เสร็จแล้วโล่งใจเวอร์ นี่มันความภูมิใจชัดๆ
พอเลิกเรียนลองไปยืนดูร้านส้มตำแถวบ้าน เห็นป้ายภาษาอังกฤษผิดเพี้ยนหลายจุด เวร…นี่เราสามารถเห็นสิ่งที่เมื่อก่อนไม่เคยสังเกต!