คือวันนี้ก็อยากเล่าเรื่องสอนภาษาลูกในชีวิตประจำวันนะ เริ่มจากสะดุดตาหนังสือเรียนเก่าที่รกอยู่มุมห้องตอนเช้าอ่ะ เลยคิดในใจ ‘อันนี้ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว’
ขั้นแรก เตรียมคำศัพท์ติดผนังครัว
คว้าPost-itเก่ามาแปะข้างตู้เย็นก่อนเลย เวลาลูกเปิดหานมจะได้เห็นเนอะ สามสี่แผ่นแปะทับกัน -นี่แอร์-นั่นพัดลม-ตรงนั้นเก้าอี้-แผ่นล่างสุดเขียนโต๊ะอาหาร
- หยิบปากกาดำเขียนศัพท์ตัวโตๆ
- กาวไม่พอเลยใช้เทปกาวติด
- เขียนสีแดงตอนสอนคำกริยา
ใช้ชีวิตเช้าๆนี่แหล่ะฝึก
หันไปยิ้มๆกับเจ้าตัวเล็กก่อนเลย “นี่…นม cold ไม่ใช่ hot เน้อะ!” พอดูดูดเสร็จก็ชี้ไปที่แก้วแก้ว: “แก้วนี้ empty เลยต้องล้าง!” เห็นหน้าลูกทำตาหยีรู้สึกเฉยๆแต่ก็ยิ้มมุมปากนิดนึง
พอตกบ่ายเกิดไอเดียบ้า: เอาขนมมาเป็นเหยื่อล่อ ตะโกนถามในห้องนั่งเล่น “who want COOKIE?” ลูกกระโดดโผนมาแบบไม่ต้องคิด “ME! ME!” นี่แหละจังหวะร้องโอ้โหโอ้โห พร้อมกับยื่นคุกกี้ไปสองชิ้นใหญ่
เจอปัญหาแบบไม่ทันตั้งตัว
อยู่ๆลูกก็ชี้ไปที่กระจก ร้องเสียงหลงว่า “Mirror!” ตกใจหมดเพราะไม่เคยสอนคำนี้ ชมเชยแบบกอดคอแล้วรีบเอาปากกาไปเขียนแปะเพิ่มทันที แถมสอนเล่นๆว่า “if you break mirror, seven years bad luck!” ตอนสอนก็ขำๆแต่ลูกทำหน้างงเป็นโอ่ง
พอตกเย็นเวลาเดินผ่านตู้เย็น เห็นอะไรน่าตลกมาก ลูกน้อยเอาปากกาตัวเองไปแปะโพสต์อิทเพิ่มเต็มไปหมด
- บนกล่องน้ำส้มเขียน ORANGE
- ประตูตู้เย็นติดกระดาษเขียน ICE
- แม้แต่ขวดน้ำปลาก็แปะว่า FISH SAUCE!
สรุปวันนี้แบบไม่เป็นทางการ
ตอนกินข้าวเย็นนั่งนับดูแล้ว ใช้วิธีนี้แปะไปตั้ง 40 กว่าคำในวันเดียว ทั้งที่ต้นเช้าแทบไม่อยากเริ่ม แค่วางของใกล้ตัว+เลียนแบบชีวิตจริง+ให้รางวัลแบบไม่ได้วางแผน อย่าคิดมากว่าต้องเป๊ะ เวลาแม่ครัวเอาขวดน้ำปลาเห็นป้ายก็หัวเราะแล้วถามว่า “นี่จะเอา fish sauce ทอดไข่หรือไง?”
ทิ้งท้ายว่า: ลูกเริ่มจำได้เพราะเห็นคำศัพท์ในสถานการณ์จริงต่างหาก ไม่ใช่เพราะเราสอนเก่ง ถ้าพรุ่งนี้โพสต์อิทหลุดร่วงหมดก็ไม่เป็นไร แปะใหม่ก็ได้นะ