วันนี้อยากเล่าประสบการณ์สอนภาษาอังกฤษให้เด็กประถมให้ฟัง จริงๆแล้วเริ่มจากเห็นคลิปในติ๊กต็อกนั่นแหละ เด็กไทยหลายคนยังจำศัพท์พื้นฐานไม่ค่อยได้ เลยตัดสินใจลองทำซีรีย์คำศัพท์ง่ายๆดู
เริ่มจากกองกระดาษรกๆ
แรกสุดเลยขุดสมุดเก่าๆออกมา นั่งนึกย้อนไปสมัยตัวเองเรียนประถม จำได้ว่าแม่ชอบเอาคำศัพท์ติดตู้เย็นเลยลองทำแบบนั้นดู ตัดกระดาษแข็งสีๆเป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆ ประมาณยี่สิบแผ่น แล้วก็หยิบปากกาเมจิกสีฟ้ามาวาดรูปผลไม้ไปเรื่อยๆ
ช่วงทาสีเนี่ยนี่สนุกที่สุดละ
วาดแอปเปิ้ลทีละลูก กล้วยทีละลาย มือเปื้อนหมึกสีน้ำเงินไปหมด ตอนวาดนมนี่แอบงงนิดนึงว่าจะวาดเป็นกล่องหรือเป็นแก้วดี สุดท้ายวาดเป็นขวดนมเด็กไปซะเลย นึกถึงสมัยลูกยังเล็กๆ ตอนเขียนคำว่า “ball” เนี่ยแอบวาดลูกบอลเป็นลายดอกไม้ให้มันน่ารักหน่อย
เอาล่ะ…ถึงเวลาลองของจริง
บ่ายวันเสาร์เรียกหลานชายวัย 8 ขวบมานั่งที่โต๊ะ เริ่มด้วยแปะคำว่า “apple” ตรงหน้าสุด ปรากฏว่าเจ้าตัวตอบว่า “orange!” แทน -_-” เลยเปลี่ยนแผนทันที หยิบแอปเปิ้ลจริงจากครัวมาเคาะติ๊กต๊อกแล้วถามใหม่ “What’s this?” นี่แหละที่ได้ยินคำว่า “แอปเปิ้ล!” อย่างเจื้อยแจ้ว
- เล่นเกมชี้ป้ายรอบห้อง : เอาบัตรคำไปแปะตามประตู หน้าต่าง โต๊ะ
- ใช้ท่าเป็ดเอยปืนข้าวเอยเวลาเรียกคืนความจำ เวลาพูด “duck” จะทำมือเป็นปากเป็ด
- ให้เด็กวาดรูปศัพท์ที่เพิ่งเรียนบนกระดาษ A4
ตอนเรียนคำว่า “run” นี่ฮามาก หลานลุกขึ้นวิ่งวนรอบห้องสามรอบกว่าเราจะให้หยุดได้ แต่เห็นเลยว่าตอนนี้จำแม่นขึ้นเป็นกอง
บทเรียนที่ได้แบบเหลือเชื่อ
- เด็กเขาไม่ได้ขี้เกียจ แค่เราต้องทำให้เห็นภาพ ตอนเอาผลไม้จริงออกมาถึงตาแววเปลี่ยนเลย
- อย่าเยอะเกิน ครั้งแรกแพลนจะยัด 15 คำ ปรากฏว่าแค่ 8 คำเด็กก็เริ่มล้าแล้ว
- ควรมีเกมสลับ สรุปต้องสลับนั่งวาดรูป กับลุยขยับตัวตลอด
ปิดท้ายด้วยขนมปังสังขยาแถมผลไม้ เจ้าหลานนั่นสิ ร้อง “banana” ชัดแจ๋วตอนชี้กล้วย ถือว่าประสบการณ์ครั้งนี้สกปรก (เพราะสีเทียนเลอะโต๊ะ) แต่เวิร์คเกินคาดเลย!