เจอก็ลงชื่อเลย
วันนั้นนั่งเลื่อนฟีดเฟสบุ๊คเพลินๆ อ่ะ ก็ไปสะดุดตากับโพสต์ประกาศเขียนว่า “เรียนภาษาอังกฤษฟรี ไม่ต้องจ่ายสตางค์” แบบ… เออจริงปะเนี่ย? มันจะมีของฟรีในโลกหรอ? แต่เห็นเค้าเขียนว่าเป็นคอร์สวันเสาร์-อาทิตย์ด้วย แบบว่าเออชิ งานของฉันก็เสาร์อาทิตย์ว่างนะ
เขาสอนผ่านแอพวิดีโอคอล ตอนสมัครก็ไม่ต้องกรอกเยอะ แค่ชื่อกับเบอร์โทรอ่ะ ฉันแหย่พี่แอดมินไปว่า “ของฟรีเนี่ย ครบปีจะโดนบังคับขายประกันปะ?” พี่เค้าตอบมาว่า “เปล่าค่ะ แค่กลุ่มครูอาสามาช่วยสอน 🙂” แอบรู้สึกแปลกๆแต่ลงชื่อไปก่อนด้วยความงงๆ
วันแรกแอบหนาวๆ
เช้าวันอาทิตย์โน่น เปิดคอมตั้งกล่องนมไว้ข้างๆ แตะลิงค์ห้องเรียนเข้าไป… ปรากฏว่าเจอครูฝรั่งผมสีเหลืองกำลังยิ้มอยู่เต็มจอ! ครูเค้าแนะนำตัวว่า “ซาร่า คะ มาจากแคนาดานะคะ” ตอนนั้นแบบ… โอ้โห ฝรั่งแท้ๆสอนฟรี ครูละเมียดจริงปะเนี่ย
เริ่มเรียนปุ๊บถึงรู้ว่าเพื่อนร่วมห้อง 30 กว่าคนมาจากทั่วประเทศ บางคนเป็นแม่บ้านพะรุงพะรัง บางคนเป็นป้าๆวัย 60 ที่ลักไก่ถือนมกาแฟมานั่งเรียน
ซาร่าสอนสนุกมาก แถมพยายามออกเสียงไทยให้เราฟังด้วย ประมาณว่า
“ถ้า เอ้ย! ไม่ช่าย… ต้องออกเสียงว่า ถัว 555”
ห้องเรียนแตกตื่นฮาขี้หลงขี้ลืม
- แบบฝึกหัดแรก : ให้ลอกเสียงคำว่า “Mango” ปรากฏป้าใหญ่คนหนึ่งตะโกนลั่น “แมงโก้!” ซาร่ายังกุมขมับทำหน้างง แกแก้ตัวรัวๆว่า “ก็มันแมงโก้ในตลาดนี่คะ!”
- เพื่อนข้างๆกระซิบว่า “ป้าคนนี้เค้าขายผลไม้ตลาดไทนะ” ถึงกับสะอื้น
กลายเป็นวงขาเมาท์
ผ่านไป 4 สัปดาห์ เพื่อนๆเริ่มคุ้นหน้า พอพักเบรคทีไร มักเปิดไมค์คุยกันออกรส
ทุกคนมีแพทเทิร์นเด็ดๆเวลาเรียนของตนเอง:
- ป้าหน่อย : ขอพักดื่มกาแฟทุก 20 นาทีแบบเป๊ะ “ตะกี้ครูคะ ขอลาก่อนสักแป๊บไปเติมความข้น”
- น้องป๊อบ : เด็กมัธยมเมืองกาญจน์ มาเรียนพร้อมแมวจรลุกอยู่บนตักตลอดเวลา
- พี่นก : แม่ค้าขายข้าวมันไก่ อัดคลิปสอนทำอาหารมาอวดซาร่าทุกอาทิตย์
ที่เด็ดสุดคือ ซาร่าเริ่มลุยมาเรียนทั้งๆที่อาการบาดเจ็บจากโดนเพื่อนเตะตอนเล่นฟุตบอล แขนยังเข้าเฝือกอยู่เลย! ขอบอกว่าคุณครูอึดมากๆ
ฟรี..แต่ฝันว่าจ้างไว้
ผ่านไป 3 เดือน ครูถามว่า “อยากต่อคอร์สให้ยากขึ้นอีกมั้ย? แต่…ยังฟรีอยู่คร้าบ” ตอนนั้นป้าทั้งห้องยิ้มกรุ้มกริ่มแบบเห็นตีนกากันเลย ฉันเองก็เก็บคำถามคาใจมาตลอด เลยแฉซักที
“ครูซาร่า… คือเราอยากรู้มาก ฟรีขนาดนี้ครูได้อะไรคะ?”
ซาร่าหัวเราะลั่นก่อนตอบว่า “จ๊าบ ฉันเพิ่งเลิกกับแฟนคนไทยที่แคนาดา อารมณ์เสียเลยขอหาอะไรทำแก้เซ็งไงล่ะ” แสนจะละมุนกับตรรกะนี้…
สุดท้ายเรียนจนครบปี รู้เรื่อง tense แบบงูๆปลาๆ แต่ได้ครอบครัวใหม่เป็นป้าตลาด+แม่บ้านทั้งประเทศ ตอนนี้ถ้าไปเที่ยวเชียงใหม่หรือหาดใหญ่ นัดขาเมาท์ได้เลย มันไม่ต้องจ่ายเงินเหมือนกันนะ บางวันงงๆว่าเราเรียนภาษา หรือเราสร้างก๊วนป้าแซ่บกันแน่?