ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่า ตัวเราเองก็กลัวภาษาอังกฤษมานาน ไม่กล้าพูด กลัวคนเขาหัวเราะ จนไปดูรีวิวคนเรียนภาษาต่างประเทศแบบสั้นๆ ในกลุ่มเฟสบุ๊คแล้วสุมหัวตัดสินใจทันที อุตส่าห์หอบข้าวของบินไปอยู่ฟิลิปปินส์รอบนึง เจอทุกอารมณ์ทั้งฮา ทั้งเหงา ทั้งอึดอัด!
ขั้นตอนแรกนี่ง่ายเว่อร์ แค่จอง 3 อย่าง
- คอร์สเรียนแบบอินเทนซีฟ: เลือกสถาบันในเซบู หาข้อมูลในเพจ “เรียนภาษาฟิลิปปินส์” คุยกับแอดมิน ส่งเงินมัดจำ 4000 บาทไปก่อน อันนี้สำคัญเพราะต้องมีสลิปโอนสำหรับยื่นวีซ่า
- ตั๋วเครื่องบิน: รอโปรเจ็ตใหญ่ลีนก้าแอร์ รอบเช้าไปสายบินกลับ ตั๋วไป-กลับ 8500 บาทถูกกว่านั่งวินแอร์ไปเชียงใหม่!
- วีซ่าท่องเที่ยว: ยื่นเอกสารด้วยตัวเองที่สถานทูตฟิลิปปินส์ ถ่ายรูปใส่สูทหน้าซีเรียส 3 หน้ารอ 4 วันก็ได้สติ๊กเกอร์วีซ่ามาแปะพาสปอร์ต
พอถึงวันเดินทางนี่แทบใจเต้นออกนอกร่างกายเลย เครื่องลงสนามบินแมคแทนแล้วรู้สึกตัวว่า…โอ้ยย นี่เราต่างคนต่างภาษาจริงๆ นะเนี่ย!
ชีวิตประจำวันที่เซบูเมื่อคอร์สเริ่ม
ตารางเรียนจัดเต็มเหมือนโดนจับยัดหัว:
- ตื่น 7 โมง อาบน้ำกินข้าวเช้าในหอ (สถาบันจัดให้) ชวนเพื่อนเกาหลีแชร์โต๊ะกัน
- 8:30 เริ่มคลาสตัวต่อตัว 4 คาบ ครูฟิลิปปิโนพยายามอธิบายแกรมม่าด้วยท่าทางบวกหน้าเบ้หน้างงของเรา
- เที่ยงกินข้าวในโรงอาหารแบบนั่งหลบแอร์…ร้อนชิบหาย!
- บ่าย 1 โมง เรียนกลุ่มเล็ก 3 คน คราวนี้ได้เจอเพื่อนญี่ปุ่นกับไต้หวัน ตอนแสดงบทบาทสมมุติขายของนี่ขำกันท้องคัด
- เลิก 5 โมงเย็น นัดกลุ่มไปเที่ยวเซบูซิตี้ทันที
ปัญหาเดิมๆ ที่เจอทุกวันจนชิน: เวลาอยากซื้อขนมในเซเว่น พอพูด “I want this” ไม่ออก ก็ต้องชี้นิ้วละลั๊กละลัง หน้าแม่ค้ายิ้มแหยๆ หรือสั่งกาแฟสตาร์บัคส์ทีไรคำศัพท์นมกับไซส์หายหมดเลย!
สิ่งที่ได้เกินกว่าคำว่า “เรียนภาษา”
สุดสัปดาห์นัดเพื่อนคลาสบุกเกาะนูซาแลนด์ 8 คนเช่าเรือส่วนตัว คนไทยอย่างเราโดนมอบหมายให้เป็นหัวหน้าโปรเจ็ค “ต้มมาม่าในเรือ” เพราะไม่กลัวเครื่องแก๊สระเบิด ไม่เคยลืมว่าต้องเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปด้วยทุกที่ ไม่ใช่มีแต่วิดีโอคอล!
นี่คือช่วงเวลาที่ภาษาอังกฤษไม่ต้องเป๊ะ: ใช้ท่าประกอบ+ยิ้ม+พยายาม=สื่อสารได้! พวกญี่ปุ่นสอนเราร้องเพลงเกาหลี บวกทำท่าเต้นแปลกๆ บนเรือ ส่วนเราโชว์ท่าไหว้ไทยแบบมั่วๆ ให้ดูขำๆ ทะเลสวย อากาศดี มีเสียงหัวเราะลั่น มันส์จนลืมไปเลยว่ากลัวภาษามาตลอด!
สรุปของคนกลัวแกรมม่าที่กลับมาด้วยใจกล้าขึ้น 200%
หนึ่งเดือนผ่านไปแบบไม่ทันตั้งตัว รู้สึกว่าเวลาเห็นฝรั่งเดินมาใกล้ๆ ไม่หนีแล้ว แถมพยายามทักทายก่อนด้วยซ้ำ! ทริคเด็ดที่เราได้มาคือ:
- มัวอายไม่พูด = ไม่มีทางเก่ง ถ้าผิดก็ยิ้มแล้วจบ
- ใช้ศัพท์ง่ายๆ + ท่าทางเยอะๆ ประสบการณ์ 90%
- คอร์สเรียนแค่ตัวช่วย เวลาข้างนอกต่างหากที่ทำให้ซึมซับจริง
ข้อดีของเรียนแบบจมดิ่งในประเทศเขา: การเรียนไม่ใช่แค่ในห้องสี่เหลี่ยม แต่คือทุกก้าวที่เดิน เหล่าทาสแมวสตรีทฟู้ดหน้าปากซอย รถติดสิบเลนบนถนนฟิลิปปินส์ หรือตอนทะเลาะกับแท็กซี่司机ว่าราคาควรเท่าไหร่! กลับไทยปุ๊ป เปิดยูทูบท่องศัพท์แล้วรู้สึกว่า “เฮ้ย เราเคยฟังคำนี้ในร้านสะดวกซื้อเซบุ!” สมองมันจำได้โดยอัตโนมัติ อันนี้ล่ะที่โรงเรียนไทยทำไม่ได้
ตอนนี้ฝันต่อไปคือ ขโมยเงินในกระปุกออมสิน เก็บตังค์ไปเรียน+เที่ยวแคนาดาอีกที – ขอแค่บัตรเครดิตไม่แตกก่อนก็พอ!