วันแรกที่รู้ตัวว่าภาษาอังกฤษแย่จนน่าอายเลยอ่ะ
คือเป็นคนมีลูกเล็ก + งานประจำ+ชีวิตยุ่งๆตลอด ตื่นมาก็รีบไปทำงาน พอกลับมาก็ปาไปดึกแล้ว จะให้ไปลงคอร์สเรียนหรือนั่งท่องศัพท์เป็นชั่วโมงเนี่ย…ไม่มีทาง! เลยตัดสินใจเริ่มตั้งแต่วันที่รู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรไม่รู้เรื่องเวลาเจอฝรั่ง
เริ่มต้นแบบกากๆแต่ทำเลย!
ไม่ต้องรอให้พร้อม! หยิบโทรศัพท์มาเปิด YouTube คลิปฝรั่งสั้นๆแค่ 5-10 นาที พอดูจบหนึ่งคลิปปุ๊บ…เออ? ก็ไม่เห็นน่ากลัว! เลยตั้งกฎพังๆไว้ในใจว่า:
- ฟัง: ต้องเปิดเพลงหรือพอดแคสต์ฝรั่งทุกครั้งที่ต้มมาม่า หยิบของจากตู้เย็น หรือตอนนั่งรอลูกแปรงฟัน!
- พูด: ตอนอาบน้ำไม่ร้องเพลงละ แต่ให้เลียนเสียงเจ้าของภาษาจากคลิป! ตะโกนตามแบบไม่ต้องคิดมากว่ามันดูบ้าล่ะ!
- อ่าน: แทนที่จะเลื่อนๆดูเพจไร้สาระในเฟซ เปลี่ยนเป็นกดดูโพสต์ภาษาอังกฤษสั้นๆสัก 3 โพสต์ให้จบ (ไม่สนว่าอ่านรู้เรื่องหรือไม่!)
- เขียน: ก่อนนอน แค่นึกคำศัพท์ใหม่ๆขึ้นมาได้แค่คำเดียว (หรือถ้าเจอในวันนี้) ก็จดใส่สมุดที่ปลายเตียง! บางวันเขียนแค่ “cat…meow” เองนะ!
อุปสรรคแบบ “เออ…ม่ายยย” ก็เจอ
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปก็ท้อสิครับ! บางวันงานดึก กลับมาก็หมดแรง ไม่ได้แม้แต่เปิดคลิป บางวันหาคลิปที่ชอบไม่เจอ เลย…นั่งฟังอะไรก็ไม่รู้แบบเซ็งๆ พอไม่เข้าใจก็ขี้เกียจฟังต่อ สมุดจบปลายเตียงโดนหมาดึงไปเคี้ยว จะให้เริ่มใหม่ก็ขี้เกียจอีกละ! แต่พอนึกๆดูว่าถ้าไม่ยอมจะพูดอะไรก้อไม่รู้เรื่องอีก? เลยแก้เกมส์:
- หาแอพฟรีไว้ฟังข่าวสั้น 1-2 นาทีแบบเปิดแล้วทิ้งไว้ทั้งวันไม่สนว่าตั้งใจฟังมั้ย!
- เปลี่ยนการพูดตามตอนอาบน้ำเป็นร้องเพลงภาษาอังกฤษที่ชอบแต่ทำท่าประกอบเพี้ยนๆแทน (มันฮากว่า!)
- สมุดจดเล่มใหม่…เอามาใส่ในลิ้นชักข้างเตียงไม่ให้หมาถึง!
เห็นผลแบบ “เฮ้ย?!” ไปเอง
ประมาณ สองอาทิตย์ต่อมา คือไม่ต้องบังคับตัวเองมากแล้ว มันติดเป็นนิสัย! พอต้มบะหมี่ปุ๊บมือก็จะกดคลิปเองโดยไม่คิด ตอนอาบน้ำก็จะพูดไร้สาระกับตัวเองอัตโนมัติ วันดีคืนดีจู่ๆก็ได้ศัพท์ที่ฟังจากพอดแคสต์มาแทรกในหัวเฉยเลย ตอนแชทกับลูกค้าฝรั่ง…บางประโยคมันโผล่ขึ้นมาในหัวกะทันหันแล้วพูดออกไป! นี่แหละจุดเปลี่ยน เลยยกระดับนิด:
- หาแอพคุยไร้สาระกับคนในเน็ต (ไม่เน้นแกรมม่าหรอก แค่พิมพ์ๆโต้ตอบ)
- ถ่ายวิดีโอตัวเองพูดเรื่องไร้สาระเป็นภาษาอังกฤษแล้วแคปเจอร์ไว้ดูเอง ไม่ส่งให้ใคร (เบลอพื้นหลังหมดนะ 555)
- เวลาเห็นโพสต์ภาษาอังกฤษสั้นๆ…ไม่เลื่อนผ่าน! กดแคปเจอร์แล้วไปแปลทีหลังวันละ 1-2 ภาพพอ
สรุปสั้นๆแบบบ้านๆ
เดือนนึงที่ผ่านมา…การอัดเป็นชั่วโมงไม่ตอบโจทย์คนขี้เกียจแบบเราหรอก! เลยต้องเอาชีวิตประจำวันนั่นแหละมาเป็นครู ทุกเวลาว่างแค่ 5-10 นาทีเนี่ยแหละ คือเวลาโปรด ไม่ต้องเพอร์เฟค ไม่ต้องเร็ว แค่ทำซ้ำๆให้บ่อยที่สุดเท่าที่มีเวลา หยุดพักบ้างก็ได้ แต่วันไหนนึกได้…ก็ให้กลับมาทำ เหมือนแกล้งตัวเองในตอนแรก ฮ่าๆๆ