แบบฝึกหัด การ เปลี่ยน คํา นาม เอกพจน์ เป็น พหูพจน์ เรียนสนุก เข้าใจง่าย

หลักการเปลี่ยนคำนามเอกพจน์เป็นพหูพจน์ในภาษาไทย

ในภาษาไทย การทำให้คำนามเป็นพหูพจน์ไม่เหมือนกับการเติมท้ายคำแบบในภาษาอังกฤษ แต่จะใช้วิธีการต่างๆ เพื่อบ่งบอกว่ามีจำนวนมากกว่าหนึ่ง โดยรูปของคำนามหลักมักจะไม่เปลี่ยนแปลง

วิธีการแสดงความเป็นพหูพจน์

• การใช้คำบอกจำนวนหรือปริมาณโดยตรง:

  เป็นวิธีที่ชัดเจนที่สุดในการบอกจำนวน โดยวางตัวเลขหรือคำบอกปริมาณไว้หน้าลักษณนาม หรือบางครั้งก็หน้าคำนามโดยตรง (หากคำนามนั้นทำหน้าที่คล้ายลักษณนาม หรือในบริบทที่ไม่เป็นทางการ) เช่น

  

  • แมว ตัวเดียว (เอกพจน์) -> แมว สองตัว, แมว หลายตัว (พหูพจน์)
  • หนังสือ เล่มนั้น (เอกพจน์) -> หนังสือ สามเล่ม, หนังสือ กองนั้น (พหูพจน์)
• การซ้ำคำนาม (คำซ้ำ):

  การซ้ำคำนาม (มักมีไม้ยมก “ๆ”) เพื่อแสดงความหมายว่า “หลายคน” “หลายสิ่ง” “ต่างๆ” หรือ “เป็นกลุ่ม” วิธีนี้มักใช้กับคำนามทั่วไปที่หมายถึงคน สัตว์ หรือสิ่งของ

  • เด็ก -> เด็กๆ (เด็กหลายคน)
  • เพื่อน -> เพื่อนๆ (เพื่อนหลายคน, กลุ่มเพื่อน)
  • วัน -> วันๆ (หลายวัน, วันแล้ววันเล่า)
  • เรื่อง -> เรื่องๆ (หลายเรื่อง, เรื่องต่างๆ)

  ข้อสังเกต: การซ้ำคำบางคำอาจให้ความหมายเน้นย้ำหรือความหมายอื่นที่ไม่ใช่พหูพจน์เสมอไป ควรพิจารณาตามบริบท

• การใช้คำว่า “พวก”:

  คำว่า “พวก” (phûak) ใช้นำหน้าคำนามหรือสรรพนามที่กล่าวถึงคน หรือบางครั้งสัตว์ เพื่อแสดงความเป็นกลุ่มก้อน

  • ครู -> พวกครู (กลุ่มของคุณครู)
  • นักศึกษา -> พวกนักศึกษา (กลุ่มของนักศึกษา)
  • เขา -> พวกเขา (they)
  • เรา (ฉัน) -> พวกเรา (we)
  • มัน (สัตว์/สิ่งของ) -> พวกมัน (they – for animals/objects, or pejoratively for people)
• การใช้คำว่า “เหล่า”:

  คำว่า “เหล่า” (lào) มักใช้นำหน้าคำนามเพื่อแสดงกลุ่มคน สัตว์ หรือสิ่งที่เป็นนามธรรมจำนวนมาก มักให้ความรู้สึกที่เป็นทางการ หรือใช้ในภาษาเขียนและวรรณกรรม

  

  • ทหาร -> เหล่าทหาร (กลุ่มทหาร, กองทหาร)
  • เทวดา -> เหล่าเทวดา (หมู่เทวดา)
  • ปราชญ์ -> เหล่าปราชญ์ (นักปราชญ์ทั้งหลาย)
• การใช้คำว่า “บรรดา”:

  คำว่า “บรรดา” (ban-daa) ใช้นำหน้าคำนามเพื่อหมายถึง “ทั้งหมดที่มีอยู่” หรือ “กลุ่มทั้งหมดของสิ่งนั้นๆ”

  • ผู้แทน -> บรรดาผู้แทน (ผู้แทนทั้งหมด)
  • ญาติ -> บรรดาญาติ (ญาติทั้งหมด)
  • ผลงาน -> บรรดาผลงาน (ผลงานทั้งหมด)
• การใช้คำว่า “ทั้งหลาย”:

  คำว่า “ทั้งหลาย” (tháng-lǎai) มักวางไว้หลังคำนาม เพื่อแสดงความเป็นพหูพจน์ที่ครอบคลุม หมายถึง “ทั้งหมด” “ทั่วไป” หรือ “ทุกประเภท”

  • มนุษย์ -> มนุษย์ทั้งหลาย (มวลมนุษย์, ทุกคน)
  • สรรพสิ่ง -> สรรพสิ่งทั้งหลาย (ทุกสิ่งทุกอย่าง)
  • ท่าน (สรรพนามบุรุษที่ 2) -> ท่านทั้งหลาย (all of you – formal address to a group)
• การใช้คำลักษณนามประกอบ:

  แม้คำนามเองจะไม่เปลี่ยนรูป แต่เมื่อมีการนับจำนวนมากกว่าหนึ่งโดยใช้คำลักษณนาม ก็จะสื่อถึงความเป็นพหูพจน์โดยปริยาย

  • รถ คันนั้น (เอกพจน์) -> รถ ห้าคัน (พหูพจน์)
  • ดอกไม้ ดอกนี้ (เอกพจน์) -> ดอกไม้ หลายดอก (พหูพจน์)

ข้อควรจำและบริบท

สิ่งสำคัญที่สุดคือบริบทของประโยค ในหลายสถานการณ์ คำนามรูปเอกพจน์ก็สามารถสื่อถึงพหูพจน์ได้หากบริบทชัดเจน เช่น “ตลาดมีคนเดินเยอะมาก” (ในที่นี้ “คน” แม้เป็นรูปเอกพจน์ แต่หมายถึงคนจำนวนมาก) การเลือกใช้คำแสดงพหูพจน์แบบใดขึ้นอยู่กับความหมายที่ต้องการสื่อ ระดับความเป็นทางการ และชนิดของคำนามนั้นๆ