เริ่มต้นแบบง่อยๆ กับ 150 คำศัพท์นี่แหละ
เมื่ออาทิตย์ก่อนนั่งดูซีรีส์ฝรั่งอยู่ดีๆ ก็มองซับไทยแล้วมันอึดอัด สมองปึ๊งๆขึ้นมาว่า “โอ๊ย…เรานี่โคตรสปีคอิงลิชได้แค่ yes no ok” เลยฟันธงตั้งเป้าลงมือเรียนเองให้ได้ 150 คำพื้นๆ ภายใน 7 วันแบบไม่ต้องพึ่งติวเตอร์
อุปกรณ์ชั้นดีที่บ้านก็มีอยู่แล้ว
วันแรกคว้าเศษกระดาษ A4 ที่เหลือจากปริ้นงานเก่ามาพับครึ่ง นั่งหามั่วๆในเน็ตแบบไม่ต้องลงแอพอะไร เขียนหัวกระดาษว่า “ศัพท์ต้องรอด” แล้วก็ก๊อบมา 20 คำจากเว็บเรียนฟรี แรกๆเขียนยังสะกดผิดบ้างนะอย่างว่า busy บางทีก็กด y สองตัวแล้วลบๆ
- เสร็จแล้วก็เอาปากกาสีฟ้าตีเส้นแบ่งกระดาษเป็นช่องๆ
- มือซ้ายถือกระดาษ มือขวาถือข้าวเหนียวหมูปิ้ง
- อ่านๆคำว่า “apple” พร้อมกับกัดหมูปิ้งคำใหญ่
ตื่นเช้ามันส์กว่าที่คิด
วันที่สองนาฬิกาปลุกยังไม่ดังดี เราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก นึกขึ้นได้ว่า “เฮ้ย! เมื่อวานศัพท์ยังไม่ได้ทวน!” กระโดดลุกพรวดพราดคว้าแผ่น A4 ที่วางกองกับพื้นโซฟาพร้อมตะโกน “run – วิ่ง !!!” มือจับผมยุ่งตั้งแตก อารมณ์ประมาณนู่น
ตอนสายๆเข้าห้องน้ำแปรงฟันก็พกกระดาษไปด้วย ยืนหน้ากระจกก็ยัดคำว่า “mirror” เข้าปาก พอเห็นลูกสุนัขวิ่งผ่านตรงหน้าก็ร้อง “dog!” แบบไม่เกรงใจใคร แล้วก็โดนแม่ด่าเพราะนึกว่าเรียกมันให้มากัดผ้าขนหนู
อาทิตย์รันไม่วางมือ
- วันที่ 3 : ไปซื้อข้าวแกงสั่งหมูกรอบเป็นภาษาอังกฤษ แต่ออกเสียง “crispy pork” ผิดจนพี่แก่งงแล้วยื่นไข่ดาวมาแทน
- วันที่ 4 : ติดกระดาษศัพท์ตรงฝารองนั่งชักโครก เวลาขี้ก็ท่องไปด้วย
- วันที่ 5 : แปะ Post-it บนจอทีวี บางแผ่นล่วงเวลาดูละครอยู่ดีๆ
- วันที่ 6 : เริ่มเอามาเล่นเกมจับคู่คำกับรูปกับหลานที่บ้าน คนแก่กับเด็กอนุบาลแข่งกันเละเทะ
วันส่งท้ายตะลึงเลย!
เช้าวันที่ 7 เอาหน้ากระดาษ 8 แผ่นที่ยับเยินปาไปบนเตียง นั่งนับอย่างใจจดใจจ่อ ปรากฏว่า… 156 คำ! คือมันเกินมาด้วย อารมณ์ตื่นเต้นจนเผลอโทรไปบอกแฟนว่า “Darling! I success!” แล้วแกก็ถามกลับว่า “นี่มึงเป็นไข้ป่าววะ” แต่นั่นแหละ เรารู้สึกว่าจำศัพท์ได้จริงๆเวลาเปิดหนังฝรั่งฟัง แม้บางทีจะผิดตำแหน่งไปหน่อยอย่างตะโกน “water!” ตอนพระเอกกำลังจูบนางเอกก็ตาม
ทุกวันนี้แผ่นกระดาษ A4 มันก็ยังติดอยู่บนตู้เย็น บางคำเลือนแล้วลบใหม่ แต่นึกว่าตอนเริ่มตั้งไข่แค่ขีดเขียนก้อพอแล้ว แพงที่สุดคือหมูปิ้ง 15 บาทนั่นแหละ!
