เริ่มต้นความคิด
เพื่อนผมเป่าหูมาตลอดว่า“ไปเรียนอังกฤษเมืองนอกสิ ต้องใช้เงินก้อนใหญ่” เจอคนพูดแบบนี้ทุกวัน เลยจับนั่งหาข้อมูลด้วยตัวเองแบบขี้เหนียว
ลงมือค้นหาหลักสูตร
แรกๆ กดมือถือรัวๆ เข้าเว็บเรียนภาษา กาแฟหกทั้งคืน ตาแดงเป็นตัวการ์ตูน พบว่าโรงเรียนแถบฟิลิปปินส์ค่าเทอมถูกกว่านร.มัธยมไทยเสียอีก ลองกดคำนวณคร่าวๆ:
- คอร์ส 1 เดือน + ที่พักรวมอาหาร ≈ 2 หมื่นกว่า
- ตั๋วเครื่องบินไป-กลับรอบโปร ≈ 7 พัน
- ค่าเดินทางท้องถิ่นเดือนนึง ≈ 3 พัน
บินฝ่าเมฆแบบหนุ่มทุนน้อย
สั่งสมุดข่อยไว้ครึ่งคัน ลงเครื่องพร้อมกระเป๋าเป้สุดเก่า ตอนถึงเซบูรู้เลยว่าโรงเรียนเปรียบเสือหมอบติดแอร์ ห้องน้ำสะอาดกว่าโรงพยาบาลรัฐ สภาพเป็นงี้:
- เรียนวันละ 8 คาบ (4 ครูคนละห้อง)
- ครูนั่งตากลมถามเป็นตัวๆ ว่า“เข้าใจมั้ย ต้องสอนใหม่ตรงไหน?”
- มื้อกลางวันข้าวหมกไก่ย่างให้เลือกละลายได้
ชีวิตติดเกาะนอกตำรา
หลังเลิกเรียนนั่งรถเมล์คันโยกเยกไปหาด ฝรั่งหาบเร่ขายมะพร้าวสดกระหน่ำ ชวนคุยด้วยสำเนียงฟิลิปิโนที่ฟังยากสุดกู่ ตกกลางคืนเจอเพื่อนร่วมคลาสญี่ปุ่นชวนไปตลาดสดซื้อทุเรียน แบ่งกันคนละกลีบ แกะเองยังหมิ่นเหม่โดนหนามบาด
สิ่งที่ได้เกินราคา
ผ่านไปสามอาทิตย์ วันที่หมอผีถามทางแบบซอกแซก ปากมันพึ๋งปุ๊บตอบอัตโนมัติปั๊บ ไม่ต้องกดสมองเหมือนท่องศัพท์ในกรุงเทพ:
- ฟังฝรั่งติดเรือพูดเร็วเปรี๊ยะไม่ขมวดคิ้วแล้ว
- สั่งอาหารนอกรายการเมนูได้ (ขนมปังไม่ย่าง + ซอสพริกพิเศษ)
- เดาความหมายศัพท์ใหม่จากท่าทางชาวบ้านได้
น้ำพึ่งเรือเสร็จสรรพ
ตอนกลับคิดในใจว่าประหยัดไปเท่าไหร่ เปรียบเทียบกับสถาบันในไทยที่เรียนกลุ่มละยี่สิบคน ค่าเรียนเท่ากันแต่ได้ครึ่งนึงของประสิทธิภาพ ทั้งห้องแอร์เป่าหน้าผาก แปลงขี้ฝุ่นบนไวท์บอร์ด แล้วเด็กมันก็กดมือถือตลอดคาบ พ่อแม่ควักตังค์จ่ายค่าสอนแพงล่อหักคอแบบนี้ เข้าใจจริงว่าน่าสงสาร!
