อ้าว! คือเราคิดว่าต้องเก่งภาษาอังกฤษแบบเร็วๆ อ่ะ ไปไหนมาใครพูดไรก็ไม่อิน เนี่ยมันทรมานอ่ะ
เริ่มงมเข็มในมหาสมุทร
เมื่ออาทิตย์ก่อนเราเปิดกูเกิลแล้วพิมพ์หา “เรียนภาษาอังกฤษตัวต่อตัว” เอ้าติดอันดับแรกเลยก็มีโรงเรียนออนไลน์เค้าเสนอคอร์ส เราก็ลองสมัครดูสิ รออยู่นะพี่ครูจะโทรมา ปรากฏว่าครูโทรมาแต่พูดแต่อังกฤษเป๊ะเลย! เรานั่งงงไปพักนึง พูดไม่ออก แถมครูก็ดูเซ็งๆ
พอจบคอลล์เนี่ยเราเดินวนรอบห้องไปสามรอบ มันต้องหาทางใหม่! เอาเว็บเรียนกลุ่มเล็กๆ สิ ลองดูอีกที
- ตอนเรียนมีสิบคนนั่งฟังครูพูด เราไม่กล้าอ้าปากเลย
- เพื่อนร่วมคลาสบางคนพูดเก่งมาก เดี๋ยวฝรั่งเดี๋ยวอังกฤษ
- เรียนไปสามวัน รู้สึกตัวว่ายังพูดไม่ได้เลย
เจอทางออกแบบมั่วๆ
วันนึงนั่งกินกาแฟอยู่ สมองมันก็แล่นขึ้นมาว่า “เอ๊ะ ถ้าเรียนคนเดียวกับครูไทยละ?” ลองโทรไปที่โรงเรียนเล็กๆหลังวัด เค้าบอกมีครูไทยสอนสนทนาได้ ให้เรียนตัวต่อตัวด้วย!
วันแรกที่ไปเรียนแบบเดี่ยวๆเนี่ย:
- ครูให้เริ่มจาก “Hello” เฉยๆ ไม่ต้องคิดมาก
- จับคู่บทสนทนาง่ายๆแบบในร้านอาหาร
- ให้เราพูดตามแล้วก็อัดเสียงตัวเองฟัง
โอ้โห… พอไม่มีคนอื่นนั่งฟังเนี่ย กล้าเปิดปากแล้ว! สามวันผ่านไป เราเริ่มตอบครูได้โดยไม่ต้องนึกเป็นภาษาไทยก่อน
ชีวิตเปลี่ยนแบบไม่คาดคิด
อาทิตย์ก่อนเนี่ยเกิดเรื่องตรงร้านสะดวกซื้อ เห็นฝรั่งเขาหาของไม่เจอ ปกติเราจะเดินหนีตลอด คราวนี้เจ้าเก่านึกถึงบทเรียน “May I help you?” ก็บึ่งเข้าไปถามซะเลย
ปรากฏว่าฝรั่งคนนั้นยิ้มกว้างกว่าแอปเปิ้ล มันได้ผลเวอร์! แม้แต่พนักงานร้านยังยืนงงว่าเราพูดได้ไง
วันนี้ครูเค้าเริ่มให้ฝึกโทรศัพท์สั่งอาหารเป็นภาษาอังกฤษแล้ว ส่วนตัวเราคิดว่าต้องลองไปสั่งกาแฟที่ร้านฝรั่งดู มันกลัวแต่ก็ต้องทำว่ะ มิฉะนั้นเรียนไปก็เท่านั้น
ปล.เรื่องเรียนภาษาอังกฤษเนี่ย จริงๆแรงบันดาลใจมาจากเวลาไปทำวีซ่าท่องเที่ยว ตอนสัมภาษณ์เราต้องเอาฟุตบอลยัดหูฝรั่ง! แม่บอกว่าอีกไม่ยอมเรียนจะโดนหักคะแนนลูก งานนี้ต้องรีบเก่งด่วนก่อนโดนแม่ตีจริงๆ
