วันนี้ฉันจะมาบอกเล่าประสบการณ์ฝึกภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง ตั้งแต่เริ่มงงไปจนถึงเริ่มเก็ท เผื่อใครกำลังอยากลองทำดูบ้าง
เริ่มต้นง่ายๆแบบเซียนหลอก
ตอนแรกฉันนั่งจ้องตำราแกร๊กเหมือนเพื่อนบ้านจะยื่นตำราทวงคืน สมองตื้อจนจะปิดร้าน เปลี่ยนทันที เป็นเปิดยูทูปดูคลิปการ์ตูนเด็กฝรั่ง ภาพสีสันเยอะ คำศัพท์พื้นฐานแบบชี้ไปที่แมวแล้วพูดว่า “cat” เลยรู้สึกว่าไม่น่าเบื่อ
ฝึกพูดกับตัวเองแบบคนบ้า
ทุกเช้าพอตื่นปุ๊บ ฉันทำสองอย่างนี้ก่อนอาบน้ำ:

- ตะโกนบอกเวลา เช่น “It is seven o’clock!” ทั้งที่จริงๆนาฬิกาบอกแปดโมง
- เล่าเรื่องตุ๊กตา ว่า “Mr. Bear wants coffee” แถมทำเสียงสูงต่ำประหลาด
แฟนทักว่าอาการหนักขึ้น แต่ตอนนี้จำพวกกิจวัตรได้แม่น
แอบจำศัพท์แบบนักสืบ
เวลาเดินห้างก็ไม่เอาแต่ชอปปิ้ง ส่องป้ายสินค้าด้วยสายตาสอดรู้สอดเห็น เจอคำว่า “discount” = ลดราคา “sale” = ขาย พอเห็นป้ายจริงหลายๆทีก็ซึมเข้าเนื้อโดยไม่ต้องท่อง
ผิดเป็นครูชั้นเลิศ
มีอยู่วันนึงสั่งอาหารแล้วพูดว่า “I wanting noodle” พนักงานเขาชะงัก ฉันถึงได้รู้ว่า “want” ไม่ต้องเติม ing แค่เหตุการณ์นี้ทำให้จำไปจนตายเลยว่ากริยา simple present ใช้ยังไง
ตอนนี้พัฒนาต่อไม่ได้แช่แข็ง
ทุกวันนี้ยังฟังฝรั่งพูดเร็วๆไม่ค่อยทัน แต่มีสัญญาณที่ดี เช่นเวลาเปิดเน็ตฟลิกซ์นี่แค่ดูซับไตเติลไทย เดี๋ยวนี้พอฟังออกบางคำแล้วยิ้มกริ่มเหมือนได้ลุ้นรางวัล
สรุปว่าถ้าใครคิดจะเริ่ม อย่าไปกังวลเรื่องถูกผิด ให้ลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็ซึมซับได้เองนะ