วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์เรียนภาษาอังกฤษแบบคนไม่มีพื้นฐานเลย สมัยก่อนนี่ยังแยก present simple กับ continuous ไม่เป็นซะด้วยซ้ำ แต่ลงท้ายก็ใช้ภาษาอังกฤษทำงานได้แบบไม่ขายหน้าแล้วนะ!
จุดเริ่มต้นที่ท้อแท้สุดๆ
นั่งเปิดเน็ตดูทีแรกแบบมึนตึ้บ คอร์สภาษาอังกฤษบนเน็ตมันเยอะไปหมด ทั้งฟรีทั้งเสียเงิน ทั้งที่ไทยทั้งเทศ โดนโฆษณาปล่อยเมฆจนมึน แบบว่ามีแต่คนบอกว่า “ง่าย” แต่พอดูตัวอย่างแล้วศัพท์ยากแบบ… นี่คือพื้นฐานเหรอเนี่ย?
- เจอคลิปฝรั่งสอนเร็วปรู๊ดแบบเร็ว 1.5x ยังตามไม่ทัน
- เจอเอกสาร PDF ศัพท์ขั้นเทพที่ดิกชันนารียังแปลไม่ค่อยออก
- มีแบบทดสอบก่อนเริ่มเรียนแล้วได้คะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
ดันโดนคอร์สที่บอกว่า “ไม่ต้องมีพื้นฐาน” จริงๆ
บังเอิญไปเจอคอร์สนึงที่ชื่อไม่ดังแต่คนคอมเม้นว่า “สุดท้ายก็รู้เรื่องได้โดยไม่ต้องเปิดดิก” ลองคลิกเข้าไปดูหน้าสมัคร ปรากฏว่า:
- ไม่มีแบบทดสอบก่อนเรียน ไม่ต้องวัดระดับ
- ตอนแรกเรียนแค่คำศัพท์ใกล้ตัว จำพวก Hello/Goodbye ก่อน
- ครูพูดช้ากว่าปกติ แถมปุ๊บมีซับไทยให้ปั๊บ
ลงเรียนแบบไม่คิดมากแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?
คลิกสมัครแบบไม่ต้องใส่บัตรเครดิต (ฟรีจริงๆ นะเนี่ย) วันแรกที่เรียนแบบตาเหลือก:
วีดีโอที่ 1: ครูเริ่มจากพยัญชนะอังกฤษง่ายๆ แค่ 5 ตัว แถมสอนเปรียบเทียบกับเสียงภาษาไทยให้ เช่น “B” ออกเสียงแบบ “บ” ไม่ใช่ “เบ”
วีดีโอที่ 3: เริ่มเป็นคำศัพท์ชุดละ 5 คำ พร้อมรูปภาพกับตัวอย่างประโยคง่ายๆ แบบ “I eat rice” ส่วนครูก็พูดซ้ำๆ ซากๆ จนนั่งร้องเอ๊ะ! ตัวเองว่าทำไมเมื่อวานยังจำไม่ได้
เจอของจริงที่คอร์สไม่ได้บอกไว้
พอเข้าไปลึกๆ จึงรู้ว่าคอร์สนี้มีระเบิดเวลาแฝงอยู่! วีดีโอตอนท้ายๆ ไม่มีซับไทยแล้ว แต่นั่นทำให้รู้ว่าดันฟังครูรู้เรื่องขึ้นจริงๆ เพราะ:
- ศัพท์ที่เคยเรียนในคลิปก่อนหน้านี้กลับมาซ้ำในประโยคใหม่
- ครูใช้ท่าทาง+รูปภาพประกอบตลอด เหมือนดูการ์ตูนเด็ก
- พาร์ทพูดตามจะยอมให้กด pause ได้ไม่อายคอ
ผลลัพธ์ที่ตัวเองยังไม่ค่อยเชื่อ
หลังจากครบ 30 วัน (เรียนวันละ 20 นาทีตามที่ครูสั่ง):
- อ่านป้ายภาษาอังกฤษในเซเว่นได้โดยไม่ต้องแปลไทยในใจ
- เข้าใจเวลาเพื่อนฝรั่งทักทายง่ายๆ แบบ “How’s it going?”
- สุดท้าย… กล้าพูดภาษาอังกฤษตอนเจอแขกที่ร้านสะดวกซื้อ!
สรุปงี้ง่ายมาก: ถ้าพื้นฐานเป็นศูนย์ก็ต้องเริ่มจากศูนย์ ไม่ต้องแอบอ้างว่าเก่ง ไม่ต้องเปรียบเทียบกับคนอื่น แค่เจอคอร์สที่ฟรีและใจดีกับสมองคนขี้ลืม แล้วชีวิตจะเปลี่ยนไปเองครับ!
