โอเค วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์หัดภาษาอังกฤษด้วยตัวเองแบบฟรีๆ ให้ฟัง เป็นขั้นเป็นตอนแบบที่ทำจริงๆ เลยนะ
จุดเริ่มต้นคือเซ็งสุดๆ
รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในวงการทำงานที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษแล้ว งานเข้าแต่ศัพท์ไมค์เข้า เพื่อนร่วมงานคุยกันปุ๊บ งงเป็นไก่ตาแตกปั๊บ เจ้านายโยนงาน presentation ใส่มาเฉยๆ น้ำลาย都快枯竭แบบ字面意思เลย ตอนนั้นนั่งคิดว่า เรียนมหาลัยมาก็สิบกว่าปี ทำไมยังพูดไม่เป็นเรื่อง?!
- Step 1: จับเข่าคุยกับตัวเอง – บอกตัวเองตามตรงว่า พื้นฐานห่วยแตก อ่านพอได้ เขียนมั่ว ฟังไม่รู้เรื่อง พูดเหมือนหมาบ้ากัดเนื้อย่าง จริงจังต้องปรับทัศนคติใหม่หมด เริ่มจาก ยอมรับความอ่อน ก่อน
สู้ตายแบบไม่เสียตัง
ลองไปหาหนังสือแกรมม่าขั้นเทพที่เพื่อนแนะนำ อ่านได้ 3 หน้า…น็อค! เนื้อหาทึมเหมือนอ่านคัมภีร์ + เครียดจนท้องอืด เลยเปลี่ยนท่าตั้งหลักใหม่ : อย่าไปเน้นแกรมม่า!
- Step 2: หันไปพึ่ง “ยูทูปแม่บ้าน” – เปิดยูทูปเสิร์ชหาคนไทยสอนภาษาอังกฤษ โดนคลิปหนึ่งเข้าให้! แม่บ้านวัย 50+ พูดไทยคำอังกฤษคำแบบชัดๆ ฟังง่ายกว่า academic เป็นร้อยเท่า เริ่มต้นด้วย ประโยคใช้งานได้จริง เช่น “I need coffee.” “Where is toilet?” ฝึกพูดตามเสียงเค้าบ่อยมาก ขนาดนั่งเข้าห้องน้ำยังพึมพำ
เริ่มเห็นผลนิดหน่อยแต่ยังฟังฝรั่งไม่รู้เรื่อง รู้สึกเหมือนเรียนภาษาที่สองเป็นภาษาไทยซ้อนอังกฤษ! เลยต่อด้วย…
- Step 3: ดักฟังซับไทย + พากย์เสียง – เปิดการ์ตูนเด็กเรื่องโปรดที่รู้เนื้อเรื่องอยู่แล้ว สับสลับซับไทย/อังกฤษ เวลาฟังอังกฤษให้พยายามเดาก่อนเปิดซับ ดูจบปุ๊บ เลือกฉากโปรดมาพูดตามตัวละคร แบบไม่ละสายตาแม้แต่พยางค์เดียว ตอนแรกพูดเหมือนหุ่นยนต์กำลังขาดแบต พอฝึกไปเดือนนึง ลิ้นเริ่มพันกันน้อยลง เสียงเริ่มไม่แข็งกระด้าง
เจอทางออกแบบ “โดนบังคับให้กล้า”
พอคล่องขึ้นมาหน่อยก็เริ่มเย่อหยิ่ง…จนได้ไปเจอ ชาวต่างชาติหลงทาง แถว BTS! แรกๆ มองตาเค้าหนีเร็วสุดขีด แต่คราวนี้บังเอิญหนีไม่ทัน เลยใช้ท่าไม้ตาย “พูดแบบไม่คิดแกรมม่า” เอาคำศัพท์ในหัวที่แม่บ้านสอนผสมกับการ์ตูนโยนใส่กันไปมา + ภาษามือสากล สุดท้ายได้คำว่า “Thank you! You save my day!” กลับมา นั่นล่ะ…โดสความมั่นใจเข็มใหญ่!
- Step 4: สร้างสภาพแวดล้อม “แพ้ฝรั่งไม่ได้” – ลองเปลี่ยน ภาษาโทรศัพท์เป็นอังกฤษ ปรากฎว่า…งงยกใหญ่ตอนจะโทรออก! ค่อยๆ ทนมั่วไป เปิดเพลงฝรั่งแล้วหาซับมากรอกหูทุกวัน เจอคำไม่รู้จักไม่ต้องเปิดดิกทันที ขอแค่ฟังให้เหมือนเป็น Background ไว้ก่อน พอฟังบ่อยๆ สมองจะเริ่มจับสำเนียงได้เอง
ตอนนี้…ยังไม่เก่ง แต่กล้าพอ!
กว่าจะมาถึงวันนี้ ล้มเหลวไม่รู้กี่ตลบ ตั้งแต่ท่องศัพท์วันละ 20 คำ (รอดูวันรุ่งขึ้นลืม 19 คำ) ไปจนถึงโดนฝรั่งถามแล้วตอบแบบ “Yes…no…sorry…555+” แต่ที่ยึดมั่นคือนอกจาก “แกรมม่ายังไม่ตาย” แล้ว อย่ากลัวความผิดพลาด ช่วงไหนท้อก็กลับไปดูการ์ตูนตอนเดิมซ้ำๆ ให้สมองผ่อนคลาย รับรองว่าใครก็ทำได้ แค่ต้อง เริ่มวันนี้ ไม่ใช่พรุ่งนี้ 😉
