โอ๊ย! เมื่อก่อนกูติดปัญหาใหญ่เลยเวลาเห็นภาษาอังกฤษเนี่ย รู้สึกอยากหนีสุดๆ เหมือนเห็นงูพิษ เปิดเทสต์อะไรก็ไม่รู้เรื่อง แต่ตอนนี้อายุเริ่มมากแล้ว อาชีพการงานก็เริ่มอั้น สักวันต้องโดนผลักตกเหวแน่เลยถ้าไม่รีบหัด จนมานั่งหาวิธีในเน็ตไปเรื่อย ไปสะดุดเจอแนวคิด ‘เริ่มจากสิ่งใกล้ตัว’ เลยเอามาประยุกต์ตามแบบบ้านๆ ของกูเอง
ขั้นแรก: กวาดสายตาไปรอบๆ บ้านเลย!
จับมือถือส่องรอบห้อง เห้ย! เจออะไรน่าอ่านเพียบ:
- ขวดแชมพูเด็ก ข้างๆ อ่างอาบน้ำ: คำว่า “Tear Free” หรือ “No More Tears” มันแปลว่าไรวะ?
- ซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ในครัว: “Microwaveable” คืออะไรอะ? มันดูลึกซึเวอร์
- กล่องยา ในตู้เย็น: “Store below 30°C” รู้สึกคุ้นหูมาก หมายถึงอุณหภูมิไม่เกิน 30 องศาใช่มะ?
ขั้นที่สอง: สมุดพกประจำตัว + ดิกเล่มเก่ากับแอพมือถือ
ไม่ต้องไปหาซื้อของแพง! ของที่มีอยู่ใกล้มือเลย:
- หยิบ สมุดโน๊ตเก่า ที่น้องชายไม่ใช้แล้วมาครึ่งเล่ม กับปากกาแดง ปากกาสีฟ้าอันเก่า
- เปิด แอพแปลภาษา ในมือถือ (แค่ปักหมุดไว้หน้าโฮมสกรีนก็พอนะเฟร้ย!)
- ขุดเจอ ดิกไทย-อังกฤษเล่มยับ ของแม่ ตอนเรียนม.ปลายเอามาใช้แบบไม่ต้องพึ่งออนไลน์
ขั้นที่สาม: อ่าน! แล้วดันทูนศีรษะก็ต้องอ่าน!
เดินวนบ้านแล้วหยิบของทุกอย่างที่มี อักษร Roman มาส่อง:
- ขวดน้ำยาล้างจาน: “Remove grease effectively” เฮ้ย! “Grease” มันคือ “มัน” หรือ “น้ำมัน” นี่หว่า?
- กล่องนมเปรี้ยว: “Rich in calcium” ไข่ปลาอะ! “Rich” คือรวย หรือมันหมายถึง ‘มีสูง’ ฟะ! จิ้มมือถือเช็คดู อ๋อ! Calcium แคลเซียม!
ทุกคำที่สงสัย ปากกาแดงขีดเส้นใต้ไว้ แล้ว ปากกาสีฟ้าเขียนคำแปลข้างๆ เลยในสมุด ส่วนศัพท์ยากๆ ก็เปิดดิกเล่มเก่าเพื่อดูตัวอย่างประโยค แรกๆ มันช้านะ แต่ทำไปซักพักเริ่มรื่นไหลขึ้น เพราะเห็นของจริงๆ ไม่ใช่แค่ในหนังสือเรียน
ขั้นที่สี่: อ่านออกเสียงแบบไม่แคร์โลก!
ตอนนี้กล้าขึ้นละ แบบว่า…บ้านเราอยู่คนเดียวนี่หว่า เว้นวันหยุดลูกชายจะอยู่บ้าน ตอนเช้าก่อนไปทำงานหรือตอนเย็นกลับมา เราเริ่ม…
- หยิบขวดแชมพูขึ้นมา อ่าน “Directions: Apply to wet hair and scalp” อย่างแผง…เสียงลั่นบ้าน!
- ถือซองกาแฟ อ่าน “Brewing Instructions” เสียงเหมือนฟังพยากรณ์อากาศ! แรกๆ ลูกชายยังหัวเราะว่าแม่อ่านเสียงเหมือนฆ่าลูกไก่ แต่เดี๋ยวนี้แกล้งทำไม่สนใจ 555
บางวันก็เปิด เสียงอ่านในแอพ ฟังก่อนแล้วอ่านตาม รู้สึกว่าคำที่เคยเห็นบ่อยๆ ตอนนี้ออกเสียงได้บ้างละ ไม่ค่อยค้างแล้ว
ทริคเด็ดที่ใช้ได้ผล: เริ่มจากของกินกับของใช้!
เน้นของที่เราจับทุกวัน! พยายามไม่เริ่มจากหนังสือเพราะมันน่าเบื่อไปซักที:
- อาหาร: ฉลากซีเรียส, ซองซอสมะเขือเทศ, ขวดน้ำปลา brand ใหม่
- อุปกรณ์: วิธีใช้รีโมททีวีใหม่, ปุ่มเครื่องซักผ้า, ป้ายเตือนที่แบตฯ โน้ตบุ๊ก
- เกม/แอพในมือถือ: ปุ่มเมนูเวลาเปิดเกม, คำอธิบาย feature ในแอพธนาคาร
ทำแบบนี้ วันละ 5-10 นาที ตอนรอข้าวเดือด ตอนเข้าห้องน้ำ ตอนคอยเครื่องซักผ้าทำงาน หรือแม้แต่ตอนดูทีวีเห็น subtitle ก็พยักหน้าตัวเองว่า “เออ…รู้เรื่องเป็ด!” ช่วงแรกอาจรู้สึกท้อเพราะรู้คำแปลแค่ทีละนาทีๆ แต่พอกลับมาอ่านฉลากเดิมอีกรอบ จะร้องอ๋อ! ศัพท์เดิมนี่หว่า! ทำให้จำศัพท์ได้เองโดยไม่ต้องท่อง! แบบพอเวลาผ่านไปสักสองอาทิตย์ มันเหมือนแวะร้านเดิมที่เราคุ้นทางอยู่แล้วนั่นแหละ!
รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ต้องเก่งมาตั้งแต่เกิด ทุกคนยืนหนึ่งตรงการเริ่มต้นเท่ากันหมด ไม่ต้องกลัวว่าถ้าทำผิดแล้วจะเป็นเรื่องตลก เดี๋ยวพอมั่นใจขึ้นกูจะไปแกล้งอ่านเมนูร้านอาหารฝรั่งแบบไม่ต้องแอบดูรูปอีกตะหาก! ฮ่าๆ
