พอดีไปเจอคอร์สเรียนพูดภาษาอังกฤษระยะสั้นออนไลน์นี่แหละ โฆษณาแบบว่า “30 วัน พูดอังกฤษคล่อง!” ใจร้อนเลยสมัครทันที ไม่คิดมาก เอาเงินเก็บไปจองคอร์สเต็มพิกัดเลย เห้อ อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น
วันแรก: สึก!
เช้าวันจันทร์นัดแรก เข้าไปในห้องเรียนออนไลน์ ครูสวยมากยิ้มหวาน บอกให้ทุกคนแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ แค่ชื่อจริง มาจากไหน อายไปไม่รู้กี่ปี ทุกคนเว้นแต่กูพูดคล่องปรื๋อ กลายเป็นไอ้ตัวประหลาดทันที ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดลบแอปสเต็ปเปดใจทิ้งไปสองสามอัน เฮ้ออ
อาทิตย์แรก: งานเข้าแล้วพี่
งานมาถึงตัวจริง เพราะครูสั่งให้:
- พูดกับกระจกวันละชั่วโมง พอหันไปเจอหน้าตัวเองในกระจก พูดได้แค่ “ฮะ..ฮะโล่?” ทะลึ่งไปอีก
- อัดเสียงตัวเองส่งทุกวัน พอฟังเสียงตัวเองพูด “อาม..มาย..เนม..อิส..ตั้ม?” อายคนส่งเสียงอัดเลย รู้สึกตัวสั่น
- เรียนวันละ 3 บท พอตกเย็นสมองตื้อเหมือนมีเงื่อนปมมัดไว้ ล้มตัวลงนอนก่อนสามทุ่มเป็นประจำ
อาทิตย์สอง: ปากหนักมาก!
เริ่มหงุดหงิดตัวเองสุดๆ เวลาจะพูดภาษาอังกฤษเนี่ย ปากมันแข็งเหมือนโดนกาวตราช้างทาไปหมด ทั้งๆ ที่รู้ศัพท์รู้แกรมม่าบ้าง แต่มันไม่ยอมออกมาซักที! มีวันนึงครูสั่งให้โทรไปสั่งพีซซ่าโรงแรมใกล้ๆ เป็นภารกิจ แม่งกดเบอร์สิบกว่าทีกว่าจะกล้าพูด “เฮลโล่? คัน ไอ เฮลพ์ ยู?” ได้ เสียงสั่นซะ คนรับโทรฯ อาจจะงงว่าไอ้นี่จะแกล้งหรือมาเกรียนเค้า
อาทิตย์สาม: โค้งสุดท้าย หรือว่าจะโค้งแล้วล้ม?
หลายช่วงในคลาสนี่เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในหนังฝรั่งดราม่า:
- เรียนแบบจับคู่ (Pair Work) อุตส่าห์จับคู่กับน้องสวยใจดีคนนึง ทีแรกชื่นมื่น พอถึงเวลาต้องคิดประโยคโต้ตอบเนี่ย นิ่งไปทั้งคู่ ยิ้มอั้นทั้งคู่ เวลาผ่านไปสองนาทีแบบเงียบเชียบ สุดท้ายต้องร้องขอครูช่วย ฮือออ
- แบบฝึกหัดตลกๆ ในห้อง ต้องเล่านิทาน “Red Riding Hood” ให้เพื่อนฟัง ลืมศัพท์ตัวร้ายเนี่ยสิ! “ตัวร้ายมันก็คือ..คือ..หมาป่าตัวใหญ่..ที่ชอบกินคน!” สรุปใช้คำง่ายๆ โลดโผนไปอีก ครูหัวเราะกลิ้ง เพื่อนก็แอบยิ้มยกห้อง
ถึงตรงนี้เริ่มเข้าใจแล้วว่ามันไม่เกี่ยวกับความยากของเนื้อหาเลย มันคือ ความกลัว ทั้งหมดแหละ กลัวคนฟังว่าอาย กลัวพูดผิด
วันสุดท้าย: พูดไปเถอะ ผิดถูกช่างมัน!
ในวันสุดท้ายครูให้เวลาเราสองนาทีอัดคลิปเล่าเรื่อง “ประสบการณ์ที่อยากให้คนอื่นไปลอง” ความคิดแรกที่ผุดขึ้น: ก็คอร์สนี้ไงล่ะ! เลยหันกล้องมาถ่ายตัวแล้วเริ่มพูดเลย ไม่ไกด์ ไม่แคร์แกรมม่าแล้ว:
“เฮ้ยพวก มึงลองเรียนคอร์สนี้ดิวะ มันอาจจะไม่ทำให้มึงเก่งใน 30 วันแบบโฆษณาเป๊ะ แต่มันทำให้มึงกล้า! กล้าที่จะเปิดปากพูดแม้ว่าออกเสียงเพี้ยนบ้าง หรือมึงลืมเล่าจนมึนตึบบ้างก็เถอะ มันก็ดีกว่าไม่เริ่มพูดเลยไง! คอนเฟิร์มว่าทำให้กูพูดอังกฤษได้เยอะขึ้นจริงๆ แม้ว่ายังส่ายปากอยู่ก็ตาม!”
อัดเสร็จส่งไป ครูทักมาในแชทว่า “Your confidence improved incredibly! Big progress!” โอ้โห แค่นี้ก็อึ้งแล้ว
สรุปสั้นๆ แบบไม่ง้อคำสวย
30 วันมันทำปาฏิหาริย์ให้เราพูดคล่องเหมือนเจ้าของภาษาได้มั้ย? เปล่าเลย! แต่ มันทำลายกำแพงความกลัวในใจเราได้ชิ้นนึงชัดๆ ตอนนี้พอเห็นฝรั่ง ถ้าเคยหลบหน้าหนี ตอนนี้คือพยายามมองตาทักไปก่อนว่า “ฮัลโหล่” หรือ “ฮาว อาร์ ยู?” อย่างน้อยๆ มันก็เริ่มต้นแล้ว
เรียนเสร็จแล้วก็ยังคงต้องฝึกพูดทุกวัน แต่มันไม่ทรมานเหมือนช่วงอาทิตย์แรกแล้ว เหมือนมีอะไรมาคลายปมในหัวปลดล็อคอะไรบางอย่าง ไม่ต้องไปรอให้สมบูรณ์แบบแล้วค่อยพูด พูดพลาด พูดถูก มันคือเริ่มต้นแล้ว! คอร์สนี้มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นแบบฉุดกระชากให้ผ่านจุดอายจุดกลัวมาเท่านั้นแหละ ครูให้มาแค่นี้ ที่เหลือคือเราต้องพาตัวเองเดินต่อ แค่นั้น!
