เริ่มจากเห็นเด็กนักเรียนวิ่งมาหาที่หน้าเซเว่นฯ ใส่ชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นเลยถามว่า “พี่ครับติวอังกฤษให้หน่อยได้ไหมคะแนนตกตลอด” ตอนแรกก็ลังเลนะเพราะงานประจำก็เหนื่อยอยู่ แต่เห็นหน้าตามันเครียดมากเลยตกลง
นัดเจอกันครั้งแรกที่ร้านลาบ
สั่งข้าวมันไก่กับโอเลี้ยงให้เด็กนั่งคุยกันก่อน ถามเลยว่ากลัวอะไรที่สุด น้องบอกว่า:
- ข้อสอบพูดกับฝรั่งนี่ผางจะตาย
- แกรมม่าเละเหมือนข้าวต้ม
- ศัพท์ทีไรหงุดหงิดทีนั้น
ตั้งกฎกันก่อนสอนตัวต่อตัว
ชัดเจนเลยว่าถ้ามาสายเกินสิบห้านาทีให้ยกเลิกคิว ไม่งั้นจะเน็ตไอดอลแทน แล้วก็ให้ทำการบ้านทุกอาทิตย์ไม่ทำก็ไม่ต้องมาแล้ว
วิธีการติวของเราง่ายมาก:
- เปิดยูทูปดูคลิปการ์ตูนฝรั่งก่อนทุกคาบ
- ให้อ่านออกเสียงตามจนสำเนียงปนฝรั่ง
- แกล้งทำเป็นลูกค้าให้เด็กพรีเซ้นต์สินค้าเป็นอังกฤษ
อาทิตย์แรกน้องยังพูดตะกุกตะกักเหมือนกำลังก้าวขาเหยียบหนาม แต่พอเดือนผ่านไปเริ่มมีเพื่อนในกลุ่มไลน์ถามว่า “ไปเอาภาษามาจากไหนฟะ”
เผ็ดมันอยู่ที่อาทิตย์สอบ
พอถึงเวลาสอบพูดจริง เห็นเด็กเดินโซเซมาหน้าร้านน้ำชา มือเย็นชืด บอกเลยแบบบ้านๆว่า “มึงจำไว้นะ ฝรั่งมันก็คนแปลกหน้านึง เกรดเอไม่เอาก็ช่างหัวมัน”
ผลออกมาเมื่อวานครูโทรมาบอกคะแนนสอบพูดได้เต็ม 15 แถมเกรดวิชาอังกฤษจาก 2.1 กระเด็นเป็น 3.8 แล้ว ตอนนี้เด็กมันดีใจจนจะปีนต้นหูกระจง รีบโอนเงินค่าสอนมาเกินอีกสองร้อย เราเลยยัดคืนให้พร้อมบอก “เก็บซื้อขนมกินเถอะ คราวหน้าเอาเกรด 4 มาค่อยให้”
