เมื่อเช้านี้ปุ๊บเลยตื่นมาได้ไอเดียว่าจะสอนภาษาอังกฤษแบบตัวต่อตัวดูสักที เริ่มจากเอาจอลงจากบ้านเลยก็ได้นะ เพราะช่วงนี้เห็นเพื่อนๆหลายคนบ่นกันว่าอยากเรียนแต่ไม่กล้าไปคลาสใหญ่ๆ ตัวเรามีพื้นนิดหน่อยแต่ไม่ใช่โปร ก็ลองดีกว่า
เริ่มต้นอย่างไรดี
ก่อนอื่นนั่งนับอุปกรณ์ที่บ้านที่มีอยู่แล้วนี่แหละครับ มือถือ + หูฟังเก่าๆ คู่ใจ ขาดแค่โปรแกรมคุยวิดีโอกับเอกสารสอน เลยโหลดแอปคุยฟรีๆตัวนึงมาลองก่อน อุตส่าห์ตั้งกล้องให้เห็นหน้าชัดๆ ไฟหลังส่องมาดีไม่ให้มืด
เจอปัญหาตั้งแต่ยกเลิกแรก
- คนที่เรียนแรกเป็นน้องมหาลัย ปรากฏว่าอินเตอร์เน็ตบ้านน้องดับเป็นระยะ ไม่ได้ยินเสียงเราครึ่งนึงของคลาส
- ชีทพรีเซนต์ไฟล์ใหญ่เกินไป ส่งให้ทางแชทไม่ได้ ต้องรีบบีบไฟล์อีกทีตอนสอนไปแล้ว 5 นาที
- ถามคำถามไปคนเรียนนิ่งเลย ตอนแรกนึกว่าเน็ตล่มอีก สุดท้ายน้องบอกว่า “เพิ่งเข้าใจว่าครูถามว่าไง”…โอ้ยย เสียเวลา
ปรับใหม่หน่อยก็เวิร์กขึ้นเยอะ
หลังคลาสแรกมันเเซ็งๆ เลยยึดหลัก “อะไรเสียบำบัดด้วยอะไร” เลยทำตามนี้เป๊ะ:
- เทสเน็ต ทั้งสองฝั่ง ก่อนสอนทุกครั้งเลย เอาบรรทัดฐานใหม่ว่าใครเน็ตไม่นิ่งให้เลื่อนคลาสก่อน
- แบ่งเนื้อหาเป็น คำต่อคำ กับ เล่าประสบการณ์ สลับกันไป ช่วยน้องไม่เคลียด
- ต้องมีวาร์ปเล็กๆทุก 20 นาที เช่นถามเรื่องซีรีส์ที่กำลังฮิตแทนแกรมม่าร์ตรงๆ
สอนแบบนี้มันชิลล์กว่าที่คิดนะ
ตอนนี้สอนไปแล้ว 7 คน ส่วนใหญ่เป็นพนักงานออฟฟิศ บางทีคุยกันไปดื่มกาแฟไปด้วย บางคนเรียนตอนพักเที่ยงในออฟฟิศก็มี สุดท้ายคนเรียนส่วนใหญ่บอกว่า “ได้ฝึกพูดแบบไม่ต้องอายใคร” นี่แหละจุดเด่นที่เราไม่เคยนึกถึงมาก่อน
วันนี้มีคิวสอนพี่อายุ 50 ที่อยากไปเที่ยวต่างประเทศแต่ไม่กล้าพูด ตื่นเต้นเหมือนกันว่าจะสอนยังไงให้พี่ไม่ท้อ แนะนำว่าวางโทน เน้นไปซื้อของ/เรียกแท็กซี่ ที่เจอจริงในทริปแทนแกรมม่ายากๆ จะได้รู้สึกว่าตัวเองทำได้!