เริ่มศูนย์ยังไง ฝึกพูดภาษาอังกฤษพื้นฐานกับประโยคง่ายที่ใช้บ่อย

พอดีเมื่อวานนั่งคิดว่าเราพูดภาษาอังกฤษไม่ได้สักประโยค เจอฝรั่งทีไรเป็นต้องมึนตึ้บทุกที ก็เลยตัดสินใจเริ่มฝึกจากศูนย์จริงๆ เอาประโยคง่ายๆที่ใช้บ่อยหนะ

อุปกรณ์เตรียมตัว

• สมุดเก่าเล่มหนึ่งที่ซื้อมาสิบปีแต่เขียนแค่สามหน้า
• ปากกาสีฟ้าด้ามเก่าเก็บ
• โทรศัพท์มือถือสำหรับเปิดยูทูป

ขั้นตอนการฝึกของเรา

แรกสุดเลยเปิดคลิปสอนภาษาอังกฤษหาเวอร์ๆ “ประโยคง่ายประจำวัน” ในยูทูป เอาแบบพูดช้าหน่อย อันดับแรกนั่งฟังไปสามรอบแบบไม่จดอะไรเลย รู้สึกเหมือนหูดับ พูดเร็วเวอร์!

จบแล้วเปิดฟังใหม่รอบสี่นี่แหละ เริ่มหยิบสมุดขึ้นมา เขียนทีละประโยคแบบก้มหน้าก้มตา :

“Hello, how are you?”

“Thank you very much.”

“Can you help me?”

เขียนไปยี่สิบประโยคแล้วรู้สึกว่ามือเริ่มล้า

พักกินข้าวเที่ยงเสร็จก็มานั่งทวน ทีนี้ลองอ่านออกเสียงเองนะ ตอนแรกอ่านในใจก็รู้สึกโอเค พอออกเสียงจริงๆกลับรู้สึกเหมือนลิ้นเป็นตะปุ่มตะป่ำ “แคน ยู เฮลป์ มี” อ่านไปอ่านมาติดขัดตรง “help” นี่แหละ พูดทีไรลิ้นพันกันทุกที

ไม่ยอมแพ้! เรายกโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกเสียงตัวเองแล้วฟังย้อนไปสลับกับคลิปต้นแบบ เห็นเลยว่าทำไมเสียงเราดังกังวานเหมือนเป็ดตอนอ่าน “how are you” (ฮะว อาร์ ยู) แทนที่จะเบาๆแบบในคลิป แค่ห้าเซ็คก็ข้ามไปฟังอันใหม่แล้ว เพราะขี้อายเสียงตัวเองเวอร์ๆ

ผลลัพธ์วันแรก

• เขียนประโยคติดพื้นได้หมดทั้งหน้าในสมุด
• จำรูปประโยคได้แม่นแต่พอยกหน้ามาอ่านเสียงจะเพี้ยนทุกครั้ง
• ได้เรียนรู้ว่าตัวเองออกเสียง “R” ไม่ชัดสุดๆ โดยเฉพาะคำว่า “very” นี่เหมือนกำลังลากเก้าอี้

รู้สึกแย่จ้อย ตอนแรกคิดว่าประโยคง่ายๆแค่นี้ไม่น่ายากเลย แต่พอฝึกจริงกลับพบว่าปากกับหูมันคนละเรื่องกันเลย เวลาฟังรู้เรื่องแต่พอยกมาพูดเองคือไม่ใช่เลย แอบคิดในใจ “เรามันเสื่อมหรือเปล่า” แต่พยายามบอกตัวเองว่าวันแรกนี่ปกติ

เพิ่งรู้ว่าการฝึกพูดเนี่ยไม่ใช่แค่จำได้ แค่นั่งอ่านอย่างเดียวไม่พอ มันต้องลุกขึ้นมายืนฝึกพูดจริงๆถึงจะรู้ว่าเราโง่ด้านไหน หุหุ