เรื่องแบบนี้ต้องเล่านะ เวลาสอนเด็กประถมเขียนภาษาอังกฤษเนี่ย ตอนแรกก็กังวลว่าจะยากเกินไป แต่พอลงมือทำจริงกลับสนุกกว่าที่คิด
เริ่มจากของใกล้ตัวก่อนเลย
วันนี้กะจะสอนเด็ก ป.2 เขียนคำศัพท์อาหาร ก่อนเริ่มก็ยัดเป้มาหลายอย่างทั้งบิสกิตตัวอักษร สติ๊กเกอร์รูปผลไม้ แล้วก็การ์ดคำศัพท์สีฉูดฉาด อย่างแรกที่ทำคือแจกบิสกิตตัวอักษรคนละหกชิ้น เด็กๆกรูกันหยิบแทบแย่งกันเลยทีเดียว
ขั้นตอนการสอนทำแบบนี้:

- ให้เด็กๆเรียงตัวอักษรเป็นคำว่า “apple” ด้วยบิสกิตก่อน
- พาเค้าขีดเส้นประตามรอยประบนกระดานไวท์บอร์ด
- แอบแทรกเกมโดยให้กลุ่มที่เขียนเสร็จเร็วสุดปิ๊งสติ๊กเกอร์รูปแอปเปิ้ลไปแปะเสื้อ
ปรากฏว่าไอ้เรื่อยเรื่องแบบนี้ดันได้ผล เด็กๆแทบไม่ยอมวางชอล์กกันเลย มีน้องปอนด์ร้องลั่นห้อง “ครูครับผมอยากเขียน banana ต่อ!” นี่ขนาดเค้าเขียนลื่นไหลเหมือนกล้วยปอกเปลือกยังอยากทำต่อ
ช่วงบ่ายจัดกิจกรรมเขียนโปสการ์ดสั้นๆ เราเตรียมใบงานรูปผลไม้ไว้ให้เค้าแตะจุดต่อเส้น พอเขียนเสร็จให้เอาการ์ดไปแลกสติ๊กเกอร์จริงๆ เด็กหญิงน้ำผึ้งดันสร้างเซอร์ไพรส์โดยเขียนข้อความว่า “I love mango” เต็มๆ แถมขีดหัวใจสองดวงน่าเอ็นดู
แต่ก็มีดราม่านิดหน่อย ตอนให้น้องโอมเขียนคำว่า “orange” เค้าดันลืมตัว ‘e’ สุดท้าย พอรู้ว่าเพื่อนได้สติ๊กเกอร์ไปแล้วนั่งซึมเลย เราเลยยื่นข้อเสนอว่าให้เขียนคำนี้ใหม่สามครั้งบนกระดาน แล้วจะได้สติ๊กเกอร์พิเศษ ตอนเห็นเค้าพยายามลนลานลบแล้วเขียนใหม่จนสำเนาถูกต้องเนี่ย ปลื้มกว่าถูกหวยอีก
วันนี้ได้บทเรียนสำคัญเลยนะ การสอนเด็กเขียนเนี่ยอย่าไปคิดว่าต้องเริ่มจากแกรมม่าเลย เอาสิ่งที่เค้าเห็นทุกวันนี่แหละมาทำให้เป็นเกม ปิดท้ายที่เพื่อนครูเดินผ่านมาพอดีเห็นสมุดเขียนการบ้านของน้องอิมที่มีสติ๊กเกอร์ดาวแปะเต็ม พูดเลยว่า “ว้าวชั้นปักข์สอนเก่งนะ!” นี่ขนาดเราจัดการไม่ถูกความภูมิใจจนหน้าแดงเหมือนลิ้นจี่สุกเลย