อยากเริ่มเรียนแปลภาษาอังกฤษแบบพูดได้จริงต้องทำยังไง

พอดีเห็นคำถามนี้ถามบ่อยมาก เลยอยากเล่าให้ฟังว่าตัวเองลองผิดลองถูกมาแบบไหน เผื่อเป็นไอเดียให้ใครบ้าง

ขั้นตอนแรกสุด กูเริ่มจากศูนย์แท้ๆ

ตอนนั้นอังกฤษกูแย่มาก ออกจากร้านกาแฟยังสั่งไม่ได้ ตอนท่องศัพท์ก็ท่องแบบเรียง ก-ฮ พอเจอฝรั่งหน้ามึงเป็นอึ้งเลย จำได้วันนึงเห็นฝรั่งหลงทาง อยากช่วยแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง สุดท้ายยื่นมือชี้ให้เขาดูแผนที่แค่นั้น เสร็จแล้วเดินหนีเงียบๆ รู้สึกแย่โว้ย

วิธีที่กูลองแล้วพังไม่เป็นท่า

• อัดแกรมมาร์แบบบ้าคลั่ง: ซื้อหนังสือแบบฝึกหัดเล่มหนามากๆ มานั่งทำทุกวัน ปรากฏว่าเขียนได้แต่พอลองพูดยังไงก็ไม่ออก บางทีเคี้ยวคำอยู่ในปากแล้วติดคอ
• ท่องศัพท์วันละร้อยคำ: ใช้แอพอะไรก็ตามที่มี ตั้งเป้าวันละร้อย คำเดียวที่ได้คือปวดหัว ยิ่งพอถึงวันที่ 3 นี่ลืมหมดตั้งแต่คำแรกจนคำสุดท้าย หลังๆมานั่งดูแต่นับถอยหลังเหมือนรอดูระเบิดเวลา
• ดูยูทูปเฉยๆ: กดติดตามอาจารย์ต่างชาติเพียบ เล่นนอนดูคลิปในยูทูปวันละหลายชั่วโมง จับได้แค่เนี้ย…ออเค…บาย… เหมือนดูหนังเงียบมีซับ

จุดเปลี่ยนที่ทำให้เริ่มเห็นทาง

วันนึงเพื่อนบ้านเป็นครูสอนภาษามาดันเห็นสภาพเราแล้วสวนหน้ามาเลย “มึงคิดว่าการเรียนภาษาเหมือนเรียนคณิตศาสตร์เหรอวะ?” เขาให้กูเริ่มจาก “เลียนแบบ” แทนที่จะมานั่งจำกฎ

เลยจัดหนักแบบนี้:

• หาคลิปสั้นๆ 1 นาที: เลือกคลิปสนทนาจริงในชีวิตประจำวันแบบง่ายๆ เช่น คนซื้อข้าวในตลาดฝรั่ง คลิปสอนทำอาหารฝรั่ง (ที่มันพูดช้าๆน่ะ) เอาจริงเลือกคลิปที่คนพูดน่าเกลียดนิดๆด้วย จะได้ไม่วอกแวก
• เล่นซ้ำแบบบ้าเลือด: เปิดคลิปนั้นฟังทั้งวันจนหูแฉะ ตื่นมาก็เปิด ยืนล้างจานก็เปิด นั่งขี้ก็เปิด มันจะค่อยๆฝังเข้าไปในหูโดยไม่ต้องตั้งใจท่อง
• แหกปากเปล่งเสียงตาม: หันมาหน้าจอแล้วพยายามพูดตามทุกคำโดยไม่สนสำเนียงตอนแรก ตอนแรกรู้สึกโง่และขัดเขี้ยวมาก แต่พอลองอัดเสียงตัวเองฟัง เอ้ย! มันเริ่มคล้ายของจริงละ
• สนทนาแหกตากับตัวเอง: เริ่มจากถามง่ายๆ ในชีวิตประจำวัน เช่น ตื่นมาก็ถามตัวเองว่า “วันนี้กินอะไรดี?” แล้วตอบเป็นอังกฤษแบบมั่วๆ ก่อนไม่ต้องเก็ทแกรมม่า ที่สำคัญคือต้องบังคับปากให้ขยับ

สองอาทิตย์ผ่านไป…

เจอฝรั่งคนเดิมที่เคยหลงทางอีกครั้ง! คราวนี้กระโชกแรงบอกเพื่อนว่า “กูจะไปคุยกับมันเดี๋ยวนี้!” เดินตรงไปถามเขางั้นๆ เลยว่า “Hey you lost again? Need help?” ถึงจะพูดผิดๆถูกๆแต่ฝรั่งมันยิ้มแล้วตอบกลับมา! พอคุยจบเดินกลับมาเห็นหน้าเพื่อนเหมือนเห็นผี รู้ไหมะ? ไม่ใช่เพราะพูดได้แล้ว แต่เพราะน้องชายเอ็งไปเปิดกระจกให้ตอนยืนฝึกพูดคำว่า “I’m fucking awesome!” อยู่คนเดียวตั้งแต่เช้า…

สรุปใจความสั้นๆ: ฝืนปากให้ขยับตั้งแต่แรก แม้จะเฟะก็ช่างหัวมัน สำเนียงยังไม่เป๊ะก็พับไปคิดถึงทีหลัง เอาให้ปากกับหูมันคุ้นเคยก่อน ภาษาแปลกๆ มันถึงจะเริ่มไม่แปลกสำหรับตัวเราเอง