วันนี้จะมาแชร์ประสบการณ์ฝึกภาษาอังกฤษของตัวเองครับ ปกติเป็นคนพูดอังกฤษติดขัดมาก เวลาเจอฝรั่งแล้วสมอง空白ตลอด เลยลองค้นคว้าวิธีการฝึกจนเจอ 3 ขั้นตอนนี้
ขั้นแรก: ทุบกำแพงความอาย
เริ่มจากยืนหน้ากระจกทุกเช้าพูดกับตัวเอง強制 5 นาที วันที่หนึ่งนี่โคตร awkward แทบพูดไม่ออก “Hello… my name is… errr” พูดสะดุดตลอด แต่พอวันที่สามเริ่มชิน ยิ่งเพิ่มvolumeเสียงแล้วตะโกน “GOOD MORNING!!” โคตรมันส์ ฝึกอยู่ 2 อาทิตย์ เหงื่อแตกแต่รู้สึกสมองโปร่งขึ้น
ขั้นสอง: ปลอมตัวเป็นฝรั่ง
ทำบลูทูธหูฟังเพลงภาษาอังกฤษทั้งวันแบบบ้าคลั่ง ไม่ฟังเพลงไทยเลย 1 เดือน แรกๆงงมากฟังไม่รู้เรื่อง พอผ่านอาทิตย์แรกเริ่มแยกคำได้บ้าง นี่ขนาดเปิดเพลงลูกทุ่งเวอร์ชั่นอังกฤษยังฮาได้ แล้วก็มาเลียนแบบพิดแคสต์ ตอนแรกอัดเสียงตัวเองฟังแล้วขยะแขยง “นี่เสียงใครวะ” แต่พยายามดัดเสียงให้เหมือน native พูดตามเขาเป๊ะๆ
ขั้นสาม: จ่อปืนใส่หัวตัวเอง
ลงท้ายด้วยการไปนั่งที่สยาม เจอฝรั่งปุ๊บกระโจนเข้าไปเลย! ครั้งแรกหัวใจเต้นรัวเหมือนจะวาย แต่พอยกมือโบก “Excuse me!” แล้วฝรั่งหยุดฟัง ตอนนั้นรู้สึกเหมือนพระเจ้ามาโปรด ลองชวนคุยเรื่องง่ายๆ “Where are you from?” พอเขาตอบกลับมาก็เอ่ย “Oh! Nice!” แค่นั้นแหละ ครั้งต่อๆมาก็เริ่มถามทาง แนะนำร้านอาหาร ทุกวันนี้ถ้ากลับไปพูดกับกระจกอีกที จะบอกจากมุกว่า “นี่มึงไม่ต้องฝึกแล้ว พูดได้แล้วไง!”
สรุปว่าหากใครท้อแท้ จำไว้เสมอว่าฝรั่งเขาก็ไม่เข้าใจภาษาไทยแบบเราเป๊ะ แต่เค้าไม่เคืองเวลาฟังเราพูดนะ แล้วก็อย่าพึ่งท้อถ้าครั้งแรกๆไม่คล่อง เพราะของแบบนี้ต้องตะบี้ตะบันฝึกแบบไม่ต้องสนหน้าอินทร์หน้าพร้าวจริงๆ