เอาล่ะ วันนี้จะมาเล่าให้ฟังเรื่องที่สอนแกรมม่าภาษาอังกฤษให้ลูกประถมเนี่ย มันมีดราม่ามากกว่าละครทีวีเลย!
เริ่มต้นแบบมืดแปดด้าน
เมื่ออาทิตย์ก่อนเปิดหนังสือแกรมม่าให้ลูกทำการบ้าน หน้าเหี่ยวทันที ลูกทำท่าทางเหมือนโดนบังคับกินผักเชียงดา ตำราท้องถิ่นที่โรงเรียนให้มานี่อ่านแล้วมึนกว่าเดินเข้าป่าตอนกลางคืนอีก
- ตาราง Present Simple เต็มไปหมด
- ศัพท์ยากๆแบบ “auxiliary verb”
- แบบฝึกหัดน่าเบื่อสุดๆให้เติมช่องว่าง
แค่ผ่านไปสิบนาที ลูกเริ่มหาวโหงวๆ หน้าเริ่มบึ้งเหมือนโดนต่อย
แผนเอาตัวรอดฉบับแม่บ้าน
ช่วงคืนนั่นนอนไม่หลับเลย คิดว่าถ้าทำแบบนี้ลูกคงหนีไปเรียนช่างอย่างแน่นอน เลยลุกขึ้นมาทำสองอย่าง:
- ทุบตึกแกรมม่า – แทนที่จะให้ท่องตาราง verb to be/do/does ก็ย่อยเป็นเกมท่องจำเสียงดังเวลาอาบน้ำ
- ดัดแปลงบอร์ดเกม – เอาเกมบันไดงูมาเปลี่ยนเป็น Grammar Snake พอเดินไปตกช่องแกรมม่า ก็ให้แต่งประโยคถูกถึงจะขยับต่อได้
เอาจริงตอนทำก็มั่วๆนะ กระดาษแข็งตัดเป็นรูปงูก็เบี้ยว แผ่นการ์ดคำศัพท์วาดรูปเองดูหลอนๆ แต่สุดท้ายได้ของมือทำโทรมๆชุดนึง
ตอนแตกหักที่โต๊ะกินข้าว
เช้าวันเสาร์วางเกมลงบนโต๊ะ ลูกทำตาปริกๆ แรกๆก็งงๆ แต่พอยกต้วมเตอร์เริ่มเล่นเท่านั้นแหละ เปลี่ยนเป็นคนละคน! เวลาตกลงช่อง Present Continuous นี่ลูกร้อง “He is playing football!” แบบไม่ต้องคิด
- ได้แต้มตอนท่อง was/were ถูก
- หัวเราะดังเวลาแม่ตอบผิด
- วิ่งไปเอาขนมมาเดิมพันเอง!
ผลลัพธ์ที่ตาแป๊ะเปิดโปง
ผ่านไปสามวันเกิดเรื่องไม่น่าเชื่อ:
- มื้อเช้าลูกสะดุดจานหล่น ร้องออกมาเองว่า “Oh no! I broke the plate!”
- เวลาเห็นน้องหมาถ่ายไม่เป็นที่ เผลอพูดว่า “Doggy pooped here yesterday”
แหม! แบบนี้นี่เองที่เรียกว่า แกรมม่าครึ้ก การสอนไม่ใช่แค่ท่องตำรา แต่มันต้องมีรสชาติแบบก๋วยเตี๋ยวเรือบ้านเรา –
- ต้องกินกับผักบุ้งกรอบ
- ต้องได้เปรี้ยวจากส้มฉุนๆ
- ต้องเติมน้ำตาลทรายแดงหน่อย
ปิดท้ายตรงนี้เลยแล้วกัน: ภาษาอังกฤษที่ตรรกะเป๊ะแต่ไร้ชีวิตชีวา ก็เหมือนข้าวผัดที่ไม่ใส่ซีอิ๊ว – กินได้แต่ไม่อร่อย เปลี่ยนคราฟท์มาเป็นเกมส์แถมได้เห็นแววตาลูกวาบขึ้นตอนตอบถูกเนี่ย… มันคุ้มค่ากว่าตำราสองพันเล่ม!
