คอร์ส ภาษา อังกฤษ ออนไลน์

เจอกันอีกแล้วนะพวกเราวันนี้จะมาแชร์ประสบการณ์ลงคอร์สเรียนภาษาอังกฤษออนไลน์เต็มรูปแบบ แบบที่ต้องลุ้นดราม่าปนฮาเหมือนชีวิตจริงเลย เริ่มกันเลยดีกว่า

ทำไมถึงต้องลงเรียนคอร์สนี้

ทุกอย่างเกิดจากเจอเคสขายของขึ้นมาเฉยๆ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีฝรั่งเดินเข้าร้านขายของที่เราเปิดพาร์ทไทม์อยู่ ตอนแรกกะจะทัก “สวัสดีครับ” ธรรมดา แต่พอเห็นฝรั่งแล้วสมองตื้อเลย พยายามจะพูดประโยคง่ายๆแค่ “ราคานี้ลดเพิ่มได้นิดหน่อยนะ” กลับมานั่งนึก เอาเข้าจริงศัพท์แค่นี้ก็พูดไม่ออก! สุดท้ายทำได้แค่ชี้ป้ายราคาแล้วยิ้มแห้งๆ มันอับอายมาก พอกลับบ้านนั่งคิด ถ้าเป็นแบบนี้เราจะขายของให้คนต่างชาติได้ยังไง

หาหลุมลงไม่ใช่เรื่องง่าย

ใช้เวลา 3 วันเต็มในการค้นหาคอร์ส เจอแต่เว็บไซต์ที่อวดอ้างว่าเรียนจบแล้วจะพูดได้คล่องเหมือนเจ้าของภาษา น่าเวียนหัวสุดๆเลยนะ มีอยู่เว็บนึงคลิกเข้าไปปรากฎว่าโดนเปิดกล้องสดแบบไม่ได้ตั้งตัว บล๊อคเว็บทิ้งเกือบยี่สิบเว็บเหมือนวิ่งหลงทางในดงหญ้าปกคลุมไปด้วยป้ายโฆษณาที่แยกจริงปลอมไม่ออก จนไปเจอเว็บนึงใช้หน้าตาธรรมดา แค่บอกว่า “พูดได้จริงใช้ออกงานได้” แค่นี้แหละถึงกับเอามือกดหน้าผากแล้วร้อง พบแล้วไอ้ตัวจริง!

ขั้นตอนสมัครนี่ดราม่าขั้นสุด

พอเลือกคอร์สที่คิดว่าเหมาะสุดก็เข้าสู่ขั้นตอนชำระเงิน ต้องใส่บัตรเครดิตให้เขาดึงเงินล่วงหน้า ตอนนั้นมือสั่นถ้วนหน้า เพราะกลัวโดนเว็บหลอก หลังกรอกข้อมูลเสร็จกดส่งปุ๊บ อ้าว! ขึ้นแดงว่า “บัตรท่านมีปัญหา” ทั้งๆที่เพิ่งเติมเงินเข้าไปครบ ต้องโทรไปแหกปากตะโกนใส่คอลเซ็นเตอร์จนหน้าแดง ได้ยินเสียงแอดมินเคาะคีย์บอร์ดเบาๆแล้วพูดว่า “ขอเช็คสักครู่นะคะ” ตอนนั้นคิดในใจ ชิบหายแล้วคงโดนโกงแน่ๆ แต่แล้วจู่ๆระบบก็ฟื้นขึ้นมาแสดงข้อความ “ชำระเงินสำเร็จ” เฮ่อ!

เจอคุณครูตัวจริงเสียงจริง

คลาสแรกที่เจอ ครูสาวฟิลิปปินส์ชื่อลิซ่าพูดเร็วมากกกก เปิดปากมาก็ “Goodevening! Howwasyourday? Letmestartyourlessonby…” พูดติดกันเป็นพรืดเหมือนระเบิดมือ! เรานั่งยิ้มแบบแข็งกระด้างพร้อมกุมมือแน่นในใจร้อง ช้าๆได้ไหมวะ! แต่ครูใจดีมาก แม้เราจะตอบคำถามช้าจนห้องเงียบเป็นสุสาน เค้าก็ยังบอกว่า “ไม่เป็นไรนี่คือที่ปลอดภัย เรามาเรียนรู้ไปด้วยกัน” ตอนนั้นรู้สึกอุ่นใจ เหมือนเจอที่หลบภัยหลังโดนฝรั่งซ้อมมา

ความเปลี่ยนแปลงหลังเรียนจบคอร์ส

เรียนจบสองเดือนเต็ม ลองสรุปผลลัพธ์แบบตรงไปตรงมา:

• พูดยังไม่เป๊ะ แต่เรียกพนักงานโรงแรมถามทางได้
• ฟังไม่หมดทุกคำ แต่จับใจความคร่าวๆรู้เรื่อง
• สำเนียงไทยยังเข้มมาก เวลาพูด “Thank you” ฝรั่งยังมองหน้างงๆเหมือนได้ยินถ้อยคำจากต่างดาว

ที่ประทับใจสุดคือวันก่อนมีคู่ทัวร์ฝรั่งเดินเข้าร้านอีก ตอนนี้พอถามราคาได้เต็มคำแบบไม่ง้อป้ายแล้วนะ คืนนั้นพอปิดร้าน ก้อนอะไรบางอย่างในคอแทบจะแตกออกมา นึกย้อนไปตอนโดนฝรั่งถามแล้วทำได้แค่ชี้ๆยิ้มๆ มันรู้สึกชังตัวเองสุดขีด แต่ถ้าไม่มีช่วงอับอายแบบนั้น เราคงไม่เริ่มหาคอร์สเรียนเหมือนกัน

ทิ้งท้ายแบบคนเคยเจ็บแล้ว:

ถ้ามีโอกาสแก้ไขภาษาอังกฤษตั้งแต่หนุ่มๆจะดีมากนะ ไม่อยากให้ใครต้องมาเจอสถานการณ์คนนึงในร้านเงียบกริบนั่งทำตัวเป็นนักชี้แบบเรา น่าอายโคตร แต่ถามว่าคอร์สนี้นี้คุ้มไหมสำหรับวัยสามสิบกว่าๆ? ตอบแบบคนโชคร้ายที่พลาดมาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว – คุ้มค่าที่สุดแล้วแม้ว่าอาจจะช้าไปสิบปี