เรื่องมันเริ่มจากที่เรารู้สึกกลัวฝรั่งมาเกือบยี่สิบปี ตอนสอบก็ท่องแกรมม่าเป๊ะ แต่พอเห็นฝรั่งตัวเป็นๆนี่รีบเดินหนีทุกที เพื่อนบอกว่าภาษาอังกฤษเราดีนะ แต่ในใจเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนพิการทางภาษาเลยอะ
ก่อนเปลี่ยนชีวิต
สัปดาห์แรกเราลองทำตามยูทูปเบอร์ชื่อดัง เปิดคลิปเรียนวันละชั่วโมงแบบ passive listening นั่งฟังไปก็นั่งงงไป สองอาทิตย์ผ่านไป พอเจอฝรั่งถามทางจริงๆ กลับพูดได้แค่ “Yes… No… Sorry” แล้วก็รีบเปิดกูเกิลทรานสเลต เหมือนเวลาเอาผ้าไปซักแต่ดันไม่กดสตาร์ทเครื่องซักผ้า มันสะอาดตรงไหนฟะ!
จุดเปลี่ยนตุบตะบัน
วันนึงไปเจอพี่เขยคนอเมริกัน ทนไม่ไหวแล้วถามตรงๆว่า “ทำไมคนไทยเรียนสิบปียังพูดไม่ได้?” เขาบอกประโยคที่เปลี่ยนชีวิตเรา: “You learn like scientist! But language is toilet skill! Use or forget!” นั่นเลย เราเข้าใจแล้วว่าต้องเปลี่ยนจาก “เรียน” เป็น “ฝึก”
สูตรเด็ดพังไม่รอแล้ว
- ขั้นที่1: เปิดแอพฝึกฟังตอนตื่นนอน แทนการฟังเพลง เอาแบบที่ให้เราพูดตามทันที เวลาฟังต้องขยับปากพึมพำไปด้วย
- ขั้นที่2: แปะโพยคำตอบประจำวันติดผนังตรงชักโครกเลย เช่น เวลาแปรงฟันให้ตะโกน “Gonna crush this day!” ตอนแรกแม่งอายตัวเองมากๆ แต่พอาทิตย์ผ่านไปเริ่มติดเป็นนิสัย
- ขั้นที่3: หาแอพคุยกับหุ่นยนต์ มั่วแกรมม่าขี้หมูราขี้หมาแห้งไม่ต้องสน เอาแค่ให้มันเข้าใจเราได้ ตั้งเป้าวันละ 5 ดิสเซกนาที
ผลลัพธ์แม่นเป๊ะ
หลังจากทนอึดอัดมา 3 เดือน ช่วงเช้าวันเสาร์นึงมีฝรั่งทักถามทางหน้าเซเว่น พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ! ตอนนั้นตอบได้เป็นประโยคโดยไม่ต้องคิด: “Go straight, turn left at 7-Eleven, you’ll see pink building! Cannot miss!” น้ำตาจะไหลตอนเห็นเค้ายิ้มกว้างแล้วบอก “Perfect direction!”
ตอนนี้พอเห็นฝรั่งเดินมาไม่หนีแล้วนะ เดินเข้าไปถามซะเองว่า “Need help?” บางวันนั่งจิ้มมือถือไม่ไหว ต้องหาโอกาสพูดคุยให้ได้วันละครั้ง มันโคตรอินทรีเลยอะ! สำคัญที่สุดคือเปลี่ยนทัศนคติเรา: ไม่ต้องรอให้เป๊ะค่อยพูด แต่ให้พูดแล้วจะค่อยๆเป๊ะ!
