เจอกันอีกแล้วค่า ทีนี้มาคุยเรื่องคอร์สฝึกพูดอังกฤษสำหรับคนมีพื้นฐานแต่อยู่เฉยๆแบบเรา เริ่มจากยอมรับก่อนว่าไวยากรณ์เราโอเคนะ อ่านเขียนได้หมด แต่พอถึงเวลาพูดจริงคือ…เงียบกริ๊บ!
เจอปัญหาที่แท้จริง
สัปดาห์ก่อนไปเจอฝรั่งหลงทางถามทาง แค่บอกไปว่า”เลี้ยวซ้าย-ขวา”นี่เหงื่อแตกซิบ หลับตาสรุปยิ้มแห้งๆแล้วชี้มือไปแบบงงๆ พอฝรั่งเดินไปก็ได้ยินเขาคุยกันว่า”เธอพูดแต่ sign language เหรอ” โอ๊ย…เจ็บ!
วิธีแก้แบบจัดหนัก
ไปสมัครคอร์สเข้มข้นที่เค้าเน้นให้พูดจนน้ำลายแห้งเลย อันดับแรกครูดันโยนไมค์มาแบบไม่ทันตั้งตัว:
- ขั้นตอนที่หนึ่ง: บอกให้อ่านเมนูอาหารดังๆในคลาส คิดว่ายากอะไรแค่ pad thai/rice ปลาทูทอดนี่มัน fried mackerel นะโว้ย!
- ขั้นตอนที่สอง: ครูกดดันให้อธิบายรูปตลกในหนังสือพิมพ์ ดันเป็นข่าวสตาร์ฮอลลิวูดแฉเมียมีกิ๊ก หน้าเรามันจะแตกแล้ว คำศัพท์ที่พ่นออกคือ “This…woman…bad heart!” คุณครูหัวเราะลั่นทั้งห้อง
- ขั้นตอนสุดทรหด: สุ่มโทรศัพท์หาเพื่อนร่วมคลาสเล่นบทลูกค้าร้องเรียน พวกเราเหมือนงูกับไก่ย่าง ตะกุกตะกักว่า “Your product…um…very boom!” (หมายถึงระเบิดนั่นแหละ) ท้ายสุดเพื่อนบ้านข้างห้องเค้าทนไม่ไหวมาตะโกนใส่ “มันใช้ broken ค่ะคุณ!”
ผลลัพธ์แบบไม่น่าเชื่อ
ผ่านไปสองเดือน เช้าวันเสาร์ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตะโกนดังไม่คิดว่า”Hello na ka!” แต่ปรากฏว่า…ดันโทรมาโฆษณาขายประกัน! แทนที่จะกดตัดสายก็สวนกลับไปว่า “Why you call Sunday morning? I sleep! No insurance! Bye!” พูดจบถึงได้สติว่าเพิ่งพ่นอังกฤษไปแบบอัตโนมัติโดยไม่ต้องคิดศัพท์ก่อน แปลว่าคอร์สนี้เวิร์คจริงๆนะเนี่ย!
สรุปง่ายๆคือมันต้องโดนบีบให้พูดแบบฉุกละหุก ฝึกจนเริ่มนึกออกว่าความอายนี่แหละตัวการให้เราอึ้กเวลาเปิดปาก อย่าเพิ่งไปคิดว่าต้องเป๊ะเหมือนเจ้าของภาษา แค่ให้ฝรั่งเข้าใจว่าเราต้องการอะไรก็พอแล้วจ้า!
